тажи (несв.)
Не тажеше поради тоа дека ѝ е одземена можноста да седи и да ги разгледува тие слики.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Кај се сега оние раце нежни што книгана отворена ја милуваа Зад прозорот веќе тивко снежи и снегулки босоноги претрчуваат Кај се сега овие раце бледи толку книги во есента што затворија Зарем веќе над новите редои надвесени занесено се уморија Кај се кај се Јас ги чекам чекам над книгата напуштена да затреперат Но место нив сосем сосем леко по листојте зашумува само ветрот Рацете ги нема нема нежни Прашањето в грло ѕвони испокинато Одговорот надвор снежи Снегулките тажат по нив непрекинато.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Славејот тажеше над својата несреќа и се каеше за својата непромислена постапка.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
И кога овој надолго и нашироко им ја исприкажа случката, двајцата родители почнаа да си ги корнат косите и да тажат.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Со времето ќе никне гороцвет и синчец во пресни зори ќе тагува над нив: ќе израснат млади фиданки на бели брези со гранки спуштени ко долги плетенки со одблесок на сребро... лете роса од пресна зора да ги лади, зиме со златно лисје да ги тажи и на пролет јата славеи да се збираат во нив и на сето грленце песни да им квилат...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Не знам како издржав тој ден. Постојано се тажеше и плачеше.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Руса, пак, цела една седмина потоа, и дење и ноќе седеш тука, го китеше каменот со цвеќиња, палеше свеќи и го тажеше Јована.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Не пристигна свршеникот си мртов да го кити со росен погребен букет, бидејки не тажат во Река момите, па нити го видел тој срам овој свет!
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Таа може и дошла, ама јас не сум ја чул кога тажела.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Останува само птицата да тажи за седелото свое и оваа празнина што сака да ни се всели во виделото.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Може пак да сум тажела...
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
По либе таа тажи... Чија ли е таа мома чии клепки толку лични, се?
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Од кошарката излезе стара жена и писна да тажи, гледајќи го налегнат дедото во дворот.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Ги мијат коските двете старици, ги бришат и тажат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ќе ги чистам тревите, бурјаните околу гропчињата. Ќе кубам треба и ќе си зборувам, ќе тажам на суво.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Сега јас ќе ги замижам очиве, рекол, а ти почни да ме тажиш.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Во црквичето штама... саде откај левата - женска страна се прогласува стишено липање... жените ја тажат тагата на Мајка Богородица, ама и својата тага по умрените.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
Би плачела на глас. Би тажела над детето.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Митра стана, се истресе, си ја заврти косата и почна да тажи на глас и да колни.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Како жени да тажат, да плачат по некого.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
