тишина (ж.)
Тој поздрави војнички и излезе. Во земјанката завладеа тишина. Молчат и пушат.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
- Молк! Тишина! Сите ќе ве пријавам на рапорт! Тишина!
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
В тишината балансира зелен водоскок тажно извишен и кроток стои тој Децата ги ронат гнездата на звуците па е така безнадежно сам Ослони се одмори се невина на рамената на ветерот не ведни се крени се за еден поглед мал над оваа премногу нерамна висока разбранета ливада на куќите Тогај накваси го грлото на нивните црвени треви тие ја помнат земјата што те роди
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Веста на најстариот брат за пописот го собра сето семејство на чардакот. – Попис на козите, ја прекина мајка ми прва тишината – не ќе е на арно! – Тие сакаат да видат колку кози имаме па ножот! – рече еден од постарите браќа.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Татковата библиотека беше вистински храм на тишината, негова градина на тишината, чиј таен код на неговиот живот и на животот на семејството, најуверливо можеше да го толкува само Мајка.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Светлината на кандилото со фитил испрекината, во стилот на воздишката што чезнееше од предолго исчекување, во космичка бездна, умирајќи во темните сенки, на ноќната тишина...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Тврдите ѕидови на нејзиното заробеништво беа омекнати од раскошот на грижливо одбраните дребулии чијашто убавина тлее и догорува во бавната тишина на здодевноста.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Беспрекорна тишина лебдеше во воздух алкохолот во мене да делува почна да, тоа е мојот најдобар пријател ја знаеше мојата дијагноза точна
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
Нашиот свет го скрши на милион ситни парчиња кои се распрскаа низ суровата тишина и засекогаш исчезна во длабочините на времето.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Настапи тишина од која на човека му се присторува дека ќе потоне којзнае во каква бездна.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Молчешкум ги слушав не разбирајќи ги докрај тие бескрајни разговори за ликовите од албумите, кои бликнуваа во собата исполнета со чад, напати низ радосните, ведри тонови и живите раскажувачки надвикувања, понекогаш скриени во нечујните шепотливи коментари и придушениот кикот или тргнати од ненадејната гласна смеа на присутните, а потоа, другпат, лебдејќи во дневната соба, во успорените кажувања полни со паузи, со завладеани тишини и говори со стегнато грло.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Ноќта сенката си ја бара додека крикот на птицата се топи во тишината на летото.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Набргу во тишината беа чујни дури и нивните крадешки чекори, а одвреме навреме можеше дури и да се види како по таа белина напред прострелкуваат понекаде и нивните издолжени прилики, кои се искриваа уште првиот следен миг, оставајќи во погледот само една колеблива игра на причинувањето.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
За животот што преостанува може да се искаже со малку зборови и со многу тишина.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Таа тишина ги содржеше сите болки на мештаните, сите зборови нивни мисли, сите стравови од огорченоста и барањето на одговорот на тоа тешко прашање: Што ќе се прави сега?
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Ти ги љубам градите кротки на кои лежи студена жолтата каверна на ноќта да ти ги покренам двете гранки безлисни Слези подлабоко од тревите под нас е сѐ жолто Се нуркаме во заедничките длабочини по смислата на оваа долга ноќ што нѐ соединува во нашата брза љубов Што сме ние двајцата што крадеме од тишината кога молчат сите прозорци жолти Дали да се вратиме во нив како сомнамбули со парче смисла во очите Или да се препуштиме затворени во ова длабоко нуркање сред ноќта што нѐ открива со една утеха за сите мртви шумови што молчат од прозорците над тревите жолти
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Сите како да бевме во некаков свет договор со тишината на старата куќа.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Доаѓај ми, доаѓај ко ноќта Сета болка може да се стопи в тишината на средбата темна кога ништо в немир не го ниша класјето на двете тивки тела.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Светлината се лизгаше од левата на десната страна и пак се враќаше назад во согласност со ритамот на звукот што го произведуваше некаков спој на неонката над мене и ја распаруваше тишината удирајќи ме во темето со тежина на олово.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Низ мојата улица само јас поминувам и само навечер штом се успие тишината она се буди плашлива и измамена, измамена од гласот на далечината.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
