фанариот (м.)
Сметаме дека ќе биде интересно за вашите читатели ако им ги соопштиме имињата на оние бугарски претставители кои по 450 години на 15 март 1871 г. се собраа во престолнината на некогашната византиска слава и величие за братски да се посоветуваат како да си ја уредат својата црква на која до пред десетина години ѝ се закануваше опасност да стане плен на фанариотите; таа и денес од нив страда насекаде во несреќна Македонија.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Грчките андари и фанариотите нашите ги викаа паганштии.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Знаат христијаните од Потковицата, како што знае и сиот христијански свет во европска Турција, дека ако порано турските закони сега фанариотите, кои имаат големо влијание врз султанот, им бранат на славјаните во Македонија да ѕидаат цркви и училишта - ако не се согласи во нив да се проповеда и да се учи на грчки и ако не се согласни да бидат под покровителство на Патријаршијата.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Најмногу ги споменуваше душманите, мислејќи на Турците и на Фанариотите за кои дури подоцна разбрав оти тие биле грчки попови и гркоманите.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Значи, нас со Бугарите нѐ врзуваше едно заедничко име, еднаков однос кон нас од страна на Грците и Турците, еднаква жед за слободен од фанариотите и Турците живот.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Напарени се од андартите, фанариотите и не ги забораваат своите искршени заби.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И навистина ние не знаеме друга бугарска или друга славјанска покраина што трпела толку многу од честните фанариоти и грчките клефти (пропагандисти) колку што трпи западна Бугарија.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Сите овие лица се предани на делото, некои од нив веќе се истакнале на книжевно поле, други како учители, а меѓу нив има и такви кои многу работеле на изгонувањето на фанариотите.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Бев учител во Солун, меѓу нашите луѓе го ширев нашето славјанско писмо, но сега бегам оттаму, Фанариотите ме наклеветија дека сум ги бунтувал луѓето против султанот.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Не бил фанариот, се колнел, не веќе распоп ами побратим или брат на светиот Гаврил Лесновски, дека во манастирот пеел на јазик на кој го научил да пее калуѓерот што го нашол по борбите со аскерот на пашата Лобуд, како што го научил да копа и да јаде половина од она што можел да изеде негов врсник, парче поскура, неколку маслинки и капка вино.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Имено, фанариотите (грчки владици, попови и учители) отворено биле бркани од народот и на нивно место биле избирани македонски.
„Џебна историја на македонскиот народ“
од Група автори
(2009)
Уморни очи, скржави солзи, рамнодушни погледи и ладни чувства, како стареат луѓето се навикнуваат на рамнодушноста, стануваат кербери, фанариоти, чувстваат константна неудобност.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
„Финансиски, господине Салтиел”, му соопштува со доверлив тон Максимилијан Мертен и погледнува во подофицерот Мајснер, еден левантски Германец кој грчкиот јазик го зборува како вистински фанариот, интелигентен и способен, без одвишна емоција, во кој стекна таква доверба што напати го доживуваше како сопствено второ јас.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Можеби затоа дедо ми Крстин прв го праша Едо: - Вие, со фанариотот како сторивте?
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Не бил народ тој што имал проколнат јазик,
тврдат фанариотите!
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
