хистерично (прил.)
Тој го навредуваше Големиот Брат, ја осудуваше диктатурата на Партијата, бараше веднаш да се заклучи мир со Евразија, се залагаше за слобода на говорот, слобода на печатот, слобода на собирањето, слобода на мислењето, хистерично викаше дека револуцијата била изневерена - и сето тоа во еден брз и многу сложен говор, кој беше еден вид пародија на вообичаениот стил на ораторите на Партијата, па дури содржеше зборови од новоговорот: повеќе новоговорни зборови, всушност отколку што кој било член на Партијата нормално би ги употребил во стварниот живот.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Понекогаш, ја заклучуваше во најмената соба над кафеаната „Боеми“ и ја оставаше да го чека, кога, околу полноќ, ќе се втурнеше смрдејќи на алкохол и цигари, хистерично се обвиваше околу него, го љубеше очајнички, збивташе како повреден пес.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Ти недостасува? Мојата налудничавост? Мојата топла крв? Моите маани? Мојата кожа? Моето хистерично смеење?
„Курвите на ѓаволот“
од Елена Велјановска
(2013)
Меѓутоа, тоа не беше човечки танц, туку танц на непостоењето; тие дури и не ги чувствуваа своите движења, потскокнувања и своето дивеење; но „нешто“ сепак танцуваше во нив; тоа беше нивното суштество: грутка непостоење, којашто тие на неодгатлив начин ја чувствуваа, неподвижен пискот на исчезнување, лешинска бескрајност; и сето „тоа“ хистерично се тресеше во нив, завивајќи и потскокнувајќи, вртејќи се околу себе и подигајќи ги рацете кон ништо.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Возовите
со живи луѓе во челуста
доаѓаат и поаѓаат хистерично
како страст потисната во меморијата
- таму кајшто нема случки
туку трауми.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
„Може ли?!“ - скоро хистерично им се извикува в лице.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Одеднаш Луција почна да се смее. Се смееше хистерично; се потпре на моето рамо, и потем се смееше до бесвест; кога се созеде, рече дека никогаш не слушнала посмешно нешто.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Мојата состојба е позната како хистерично слепило или вампирска болест и е многу ретка.
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
Понекогаш како луди ќе се фатат за пенисот, хистерично врескаат и ги молат другите да им помогнат да го држат, за да не им побегне и да го пробие телото.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Ја разбудија в зори и таа отиде накај прозорецот, ги истера со викање, а тие хистерично врескаа зашто нивните млади гавранчиња беа бавни при полетувањето.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
