црнокос (прид.)
Веќе е строен, црнокос момчак со вдлабнати, темни очи во кој снегот се топи, со лик и срце од претците, поглаварскиот народ што господареше со моќни градови од камен и иловица, во чиј центар се издигаа гигантски скалести пирамиди - храмови (одолу обете раце на малите свештенички, складни како фигуринки од фајанс, змиите се обвиткуваа со мирна предаденост).
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Една ноќ, кога Маја цврсто спиеше, црнокосата кукла се искраде од нејзината прегратка.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
Но во истиот момент, предизвикувајќи длабока воздишка на олеснување кај сите, непријателската фигура се стопи во лицето на Големиот Брат, црнокос, црномустаклест, полн со сила и со загадочно спокојство, и толку голем што речиси го исполни екранот.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
- Јас ѝ купив,- продолжи црнокосиот на кого што името многу му одговараше, - а, таа за да му се заблагодари ме покани дома.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Без црнокосата кукла, Маја не легнуваше и не стануваше. Бети беше насекаде со неа.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
Ја намириса неговата пот, и веднаш, во сонот, младичот знаеше дека жртвата е црнокосата девојка – срна.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Повторно црнокосата ја стави на градите, но таа без желба бунтовно ја вртеше главата час лево, час десно, избегнувајќи ја пупката од која во млазеви истекуваше млекото.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
