црцори (несв.)
Стоиме ко ластовици залепени на бел ѕид и само црцориме.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Пијаниот гробар си го исекна носот, а на црквинската црешна почна да црцори врапче.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ги откопчуваме бомбите, а тие црцорат ко да се истишува нешто во нас.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
На моето дрво имаше рој, ситни врапци, кои непрестанато го облетуваа и колвеа нешто црцорејќи.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Уште црцори, ме намовнува и јас од стравот ја кревам и ја фрлам назад. Во окопата нивна.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Гледам замелушено, замаено и во ушите ми црцори нешто ко штурец.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Вриеше од птици што црцореа, од страсното грицкање на вервериците и на пругавите верверици, од мрморењето и од брмчењето на инсектите.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Зад мајка е мајката на Христот пред која црцори кандилце.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Си мислам така, а во овоштарникот само црцорат штурците.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Витомир витка нова цигара и гледа нагоре во ламбата што црцори и примижува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Пламенчето само црцори и само се поткусува. Јас го зачекувам со дланката, го бранам. 257
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Мноштво божурики се извишуваа и се вееја од двете страни на Пазарџиски Пат, а над нив, над јаганцата и житјата, високо во воздухот и до под самоти небо, зуејќи и црцорејќи сноваа инсекти и птици.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
И после гори, црцори, како да топи сало в тава. Маки нивни, неискажливи.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Нешто ми зуи, ми црцори, му велам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Колку убаво црцорат штурциве, му велам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Надвор шумеше реката, црцореа птиците, се валкаа драскотливо одвлечените гранки од бозелот, и звуците стануваа сѐ посилни, како да се наткреваше сводот небесен давајќи им простор и широчина, за да се чујат што посилно, како и болките на луѓето што се таеле, а наеднаш ќе се истушат.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
ЛЕНА: (Се упатува во аголот, од спротивната страна на пијаното, каде црцори самовар.
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
Лисјата на дрвјата го почнуваат својот внатрешен немир; избувнуваат, пламнуваат и гаснат во севозможни бои; капат и ги покриваат двете патеки што водат до куќата на брегот: едната се витка по брегот спирално криејќи се меѓу дрвјата, а другата искршена како недоотворено мајсторско метро, се крева нагоре од едната страна во ци-цак; птиците црцорат, прпкаат низ крошните, ги ронат лисјата обземени од возбуда на своето скоро заминување во други краишта.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
