чука (несв.)
Се фрлам на вратата и чукам, гребам и збирам душа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И камен на шија полесно се носи од пуста црна печалба! (На Циганите). Што спиете, бре! Чукајте, дури господ да чуе!...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
3. Распосли си го окото -
мојата љубов сака да патува
мојата љубов сака да залута
да се врати, да нѐ спаси
мојата љубов сака
Во предградието на твоето око
трепките си поигруваат есен,
отвори, патникот кој чука е љубовта
ќе влезе за да побегнеме од времето
меѓу градите отсекогаш сум носела виделина
окото твое отсекогаш ме барало мене -
разбуди го, ноќва како на сон те сакам,
погледни ме, љубовта да ми патува...
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Но си ја слушам жилата што ми чука над слепоочници.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Па на левиот тас да ги нареди пладневните тежини и оној часовник што чука 12 пати за конечно разбудување како од Ог Мандино, зашто залудно ми се очите отворени кога мижам со години да не видам.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Ти дошло под увото и чука на врата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Го гледам крвавото сонце како паѓа и, додека чука мојот часовник во собата, како да чука и неговото срце во еден ритам, сѐ додека не се губи во мојата отсутност.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Таа повторно почувствува како забрзано ѝ чука срцето, но и силен скокот одвнатре во утробата кој се ширеше низ целото тело.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
По градот - можеби на два чекора од нас - шета слободно подлецот, кој се заколнал дека ќе ја убие вашата ќерка, а кај нас во семејството владее такво спокојство, кај нас се пишува за лебеди, кај нас машината за пишување чука ли чука...
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Од џебот извади огнило, кремен и трат. Тратот го намести на кременот и почна да чука со огнилото.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
А пролетта си чука на прозорец, пилињата уште погласно ги слушам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сакав дури и да ја погалам по косата, ама толку многу се растреперив, толку почна силно да ми чука срцето, толку се збунив, што го згрешив и текстот од песната што ја вежбавме.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
А сиот насмеан и весел, тој ќе чука по рамово и ќе плука на прстот кога ќе ги брои...“
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Дур возот без починка рони во времето на ритамот монотон вечерва ти си задремала. Не спи, не заспивај, уморена. Колку е тежок тој мир на твоите образи живи кога патуваат шумно сите предмети мртви. Со бакнежот на погледот мој што чука на твоите клепки заклопени ти ги отворам очите сонливи.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Му ја навалив главата на градите и ќе му речам: — Колку силно ми чука срцево.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ми чука лажицата на забите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Диме се наежи. Забите почнаа да му чукаат а тој се мачеше да ги смири но не можеше.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Сестрата го чука по образи, го буди да не им пречи на другите и го успокојува.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Во ушите, како и тогаш, почна да му чука тапанот и да му писка зурлата.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Молчеше и ги стегаше забите, а една жила му беше излезена на слепоочниците и убаво се гледаше како силно му чука, како да ќе му се скине секој момент.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
