шолја (ж.)
Никогаш не сум можел да живеам во колектив (тоа ја објаснува и потребата овде да не кажам речиси ништо и за моето семејство); дури имам отпор и кон јавните нужници, автобусите и возовите; ми се гади од помислата дека седам на столче или WC шолја на која седеле илјадници пред мене, макар таа да биде и целосно дезинфицирана и стерилизирана.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
И шуркањето на килибарниот млаз од чајот и танкото тропање на лажичето во шолјата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Прво, морав да се обидам да се контролирам при испуштањето гасови поради тоа што не сакав да ги разбудам роднините и да ги потсетам сите дека им се оди во тоалет, а уште помалку сакав да ги слушам скоро нечујните чекори на тетка ми како патролираат пред вратата и чекаат да влезат внатре за да ги исчистат моите гомненици од нејзината шолја.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Првичниот впечаток на тоалетна идила го наруши кркорењето на еден гардист кој што си ги истураше цревата во клозетската шолја.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Но, сега гледам, работите стојат поинаку, бидејќи вредностите кои ги држеше тој пред себе како црковни табли, всушност ги доживуваше како товар што насилно му е натоварен, а за неговите кошули и за огнот в куќа и во нас, и уште за сандаците за замрзнување на кои им скапуваше газерот, за разглавените капаци на клозетските шолји, за штекерите без жица за вземјување, за цевките ф-15 за одвод на водата од машината за перење и бигорисаните цевки за довод на топлата вода, за недоволниот притисок на водата во бањата и преголемиот притисок во неговите уши, за лековите за детето што не можеа да се најдат на рецепт, а можеа да се најдат еди каде, на другиот крај од градот,
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Тој ја остави шолјата на шанкот од плута.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Целата оваа реалност е наметнато, екранизирано платно на сиви сенки, кукли од партали, гротескна претстава на сурогати, црно бели копии без идентитети кои моментално атрофираат ако врз нив истурите шолја црно кафе.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Мајка некаде замина, потем се врати со подавалник во рацете на кој беше бокалот со двете шолји за чај.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Леси се случува како и сите видливи појави: арапскиот ресторан на четвртиот кат во испразнетата зграда, голтките топол пијалак од шарената шолја извалканиот кафеански чаршаф, онаа жена во кафеаво палто и со долг бел шал врз него, која го припила до себе своето дете сред уличниот метеж, тркалезната купола на амамот, запрено во мигот пред тресок.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Пред мене, кај шолјичката со црн талог и со отпушоци слични на мали надгробни споменици во котлина од која нема излез, лежи хартија на која сум запишал меѓу другото: Темната возбуда, носи неспокој, нѐ фрла во тивок очај или некорисен гнев ...
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Водата повторно гргна во шолјата.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Што ќе правам сега, со пет шолјички и шест тацни?
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
А шољата за тоалет со казанче – па зарем треба да ви објаснувам колку силно таа ги промени човечките животи?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Џинот им беше сервиран во порцелански шолји без рачки.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
- Секогаш мора да расипеш нешто, - си помислив, ловејќи го со лажичето парчето одвратен кајмак што се беше нафатил на површината од шолјата со млеко.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Пропадна во шолјата. Мајсторот ја повлече рачката.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Кутрата баба се успокои откако ја убеди дека му е потребна токму таква шолја за моливи.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Го испивте чајот? Да ги вратите шолјите, да платиме и да си продолжиме.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Потоа полека ги подигнаа шолјите и отпивнаа, гледајќи се втренчено.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Тука е и олукот што ги исфрла полумртвите или само зашеметени пајаци, и лавабото (шолјата, лоша илустрација) во кој исчезнуваат тие неколку бубачки со кои детето си играло, трупајќи ги врз хартиените бродови и мерејќи колку долго можат да бидат под вода.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
