ѕвонец (м.)
Овчарот го скротна своето стадо кон сенките губејќи се заедно со стивнувањето на распеаните ѕвонци од овците.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Најпосле салата се подиспразнува и ние можеме да се доближиме до славниот камен. Поставен е под стаклен ѕвонец и осветлен со силна зеленикава светлина.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
Поставен е под стаклен ѕвонец и осветлен со силна зеленикава светлина.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Кинеме лисја од леските и пак ги затинаме ѕвонците. Како и порано.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Заборавивме дека треба да молчиме, ѕвонец да не се слуша.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Седеше Висар скриен во одајата и се бореше со две неволи: болеста и стравот; а татко му на секој шум и тропот во дворот, на секој ѕвекот на ѕвонецот на вратата, излетуваше со пушката надвор.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
На одење ѝ го затнувам ѕвонецот на кравата. Со шума, со трева.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Ако не ти чини, препомини го, ми велат другачките и пак се смеат, се укаат, една подруга се укаат и гласот им се шета ко ѕвонец низ полето.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Матното, засипнато тропање од ѕвонецот на овенот- предводник се изгуби накај првите ниви и овчарите се упатија по овците... ...
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Маските, коњите, магарињата токму сега почнаа да пцовисуваат, воловите ги изеде аскерот, а овчарите останаа со стаповите в раце и ѕвонците по мутлите нафрлани, бидејќи сѐ се изеде и изумре од глад, која затропа на сите селски врати.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
На челниот дел од куќата, под стреата: срце, прстен, токосани раце, ангелче, венче, и во нив: почетните букви од името и презимето на домаќинот и годината на градењето; балкони: украсени со елементи од железо или ламарина во форма на триаголник, четириаголник, ромб, ромбоид, круг, трапез или со гипсени елементи во вид на амфори, во вид на подлактени раце или сосем едноставни со парапети кои завршуваат со коритца за цвеќиња; чардаци: долги колку што е долга и куќата, со пармаци, со плотици од костен, од даб, од јасика; на чардаците испуштени башлаци над кои висат мали куличиња низ кои може незабележено да се ѕирне во дворот, на патот, или во време на војни и арамилак, да се протне цевка од пушка и да се направи пусија; покриви: со рамни или со стрмни стреи, со испуштени чакми и кучиња, со поткренати маи како крилја од птица, со издолжени предни страни како козирка од капи, или прекинати со предниот ѕид што се крева нагоре за да го затскрие покривот; вратите: со една, со две поли, обични или со нутифедер, со украсни бордури на секоја пола, со надвратни прозорчиња застаклени или опшиени со мрежа за заштита од секакво гадурии; на вратите жапка или шуличе што се отвора со стап кој постојано е врзан на вратата, ѕвонец што ќе чукне потивко или посилно, резе со катинар или брава донесена којзнае од каде; прозорците: широки, европски, или пак тесни со по неколку крила доближени едно до друго за што подобро да ги осветлат просториите; оние што се на долниот кат и низ кои може да се ѕирне, заштитени се со железни прачки извиткани во разни форми; кај што нема железни пречки - дрвени капаци испукани од сонце и дожд, но кои ноќно време убаво ја затвораат куќата како дланки склопени на очи или како мравкини дупки.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Во Заветна, низ папратот ечеа ѕвонци и клапки, од кај Дуковската колиба одекнуваа удари на секира, а штурците ја почнуваа својата песна, славејќи го уште од рано убавиот ден.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Се смрачуваше и до мене допираше звукот на ѕвонците на кравите што ги враќаа од пасење и гласот на баба ми - Белке, сивке ајде, ајде…
„Животот од една слива“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2014)
Ги гледаше како одат по сокаците изнабесени на нив со: кошници, сита, вретена, фртоми, синџири, потковки, ендезиња, брдила, кросна, кации, пирустии, сорови, ченгели, резиња, дрмуни, оглави, гребла, ѕвонци и други дрангулии и викаа умот да ти го извадат; навечер палеа огнови крај езерото кои одблеснуваа во водата како да ја потпалуваат; седеа околу нив со раширени нозе да се топлат;
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
24. МАЧКА СО ЅВОНЕЦ НЕ ФАЌА ГЛУШЕЦ - а некои со тапан по зајак јурат, овој, пак, нели и брзоног и ушест, свирката ја слуша, ситно оро игра, дејгиди ура, ура!... реката песок носела морето да го полни!
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Во присојот, над Заветна се огласуваше кукавицата, низ папратот, низ грмушките чуруликаа невидливи пилци, радувајќи ѝ се на пролетта, разлазени, растрчани по падината блееја јагнињата, а над сето тоа како пленувачка музика, изведувана од огромен оркестар, трепереа ѕвонците, клапките, прапорците. Убавина!
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
На линијата на фронтот дење остануваа само стражари и извидници кои меѓусебно беа поврзани со систем на јажиња чие повелкување в лево и в десно одеше од војник на војник до последното каже кое го затресуваше ѕвонецот во штабната земуница до каде што доаѓаше телефонската врска.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Јас многу убаво пеев, гласот ми беше како ѕвонец и каде да работев, мојот глас се слушаше насекаде.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Ечеа свирки, труби и барабани, трокотеа ѕвонци и тракатанци.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Можете да викате, да се лутите, да беснеете, можете да крескате, да се буните, да се смеете, можете како гром да трескате, како ѕвонец да ѕуните и чудно да ви биде, и мачно да ви биде на душа - што никој не ве слуша!
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
