ѕвоно (ср.)
Полегнуваа житата и сѐ што ќе потераше потеруваше невесело и болно Ние лежевме прегрнувајќи ја земјата зашто само таа може да нѐ спаси И слушавме како кон нејзиното убаво време и по патиштата шетаат црквени ѕвона.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Ајде да направиме летен театар од песокливи кули и сонливи дилижанси и бакнежи од шаторски преспивања Ајде да направиме летен театар со карневалски маски со скришни сказни со ружи и ѕвона што ќе ечат крај езерото.
„Чекајќи го ангелот“
од Милчо Мисоски
(1991)
Понекогаш во тој звук се славеше и ѕвоното од старата црква во центарот на градот.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Во неа полесно се одгатнува дали ѕвоната од Кремљ ги опоменуваат спанковците или ужасни соништа ми ја расипуваат ноќта.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Наместо одговор го чу последниот ѕвон на црковното ѕвоно.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Или можеби времето застанало и песокта во часовникот ќе застане, ни ваму ни таму, а тасовите на вагата во својата рамнотежа покажуваат дека веќе сѐ е сеедно и нема значење, а ѕвоното нема зошто да удри.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Ги ококори поспаните очи и со бушавата бела глава и ѕвоното од ноќница што ѝ го покриваше слонското тело изгледаше навистина и комично и грозно во исто време.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
И така уште буден лежам принуден в молкот да се слеам (Ноќва од чудни плодој тежи што не ме пуштаат да пеам) Селата сами в ридје спијат сред сева блага страшна тихост (Крени во себе палав вихор по ѕвоната да бијат бијат)
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Земи ја розата, Цветот како исплетена боја - издлабена во здивот и плачот на дождот како висока градина - - изговорена на врвот од ѕвоното како последниот сон на ангелот воден по бездната на утрото.
„Чекајќи го ангелот“
од Милчо Мисоски
(1991)
Половина од песокта во песочниот часовник е истечена, тасовите на вагата мируваат, мирува и ѕвоното, иако во секој миг може да го удри последниот час.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Бијат полноќните ѕвона и тој исчезнува.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
кај станицата синџуку во токио тој петок, да беше петок, се собираа педери кои во јазикот на новото време се именуваат како хомосексуалци а нивните паради се именуваат како геј паради и навистина чиста случајност е што токму во геј улицата близу станицата синџуку во токио имаше многу бездомни кучиња, мала парада на бездомни кучиња кои никаде не брзаат а дишат испрекинато и кога зјапаат во минувачите и кога се клецкаат, да простите близу станицата синџуку се наоѓа градската куќа на токио вообразена и вообличена како бетонски нотр дам баш тука како да се разминав во врвулицата со професорот кензо танге арно ама не стасав да го поздравам од пријателите од скопје професорот кензо танге кому во токио сите му се поклонуваат сигурно горчливо ќе се насмевнеше ако успеев да му го спомнам скопје тој и онака севезден се смее, се смее и на легендата дека токио и цела јапонија се создадени од божјата насмевка и онака низ смеа професорот кензо танге кај станицата синџуку во токио шутна една празна лименка од пиво а знаеше дека го шутира испиеното минато како што знаеше дека син му кокомо кога тогаш во токио ќе сади нови јајца и на врв јајце ќе се насладува со цедени насмевки и ќе ја ишка секоја идна катастрофа пред да удрат ѕвоната на бетонскиот нотр дам.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
И навистина: само по неколку дена Рим прилегаше на една бесконечна клада. Останаа само неколку коњи на Аларах и песната на неговите варвари дури беа живи: Високо црно ѕвоно скриено во заборавот! ***
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Сребрени ѕвона ѕвонат слобода што тоне Во една мала епоха сонатини.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Стадо в кавал заљубено ѕвоно в песна изгубено око в божур залудено Румено. Румено. Румено.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Таа вечер не го чувме ѕвоното што нѐ викаше за строј.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Кога стигна ѕвоното, веќе можеше со ѕвонење да се огласи ако имаше богослужба и за смрт, помилуј господи, можеше да се бие траурно.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
И едно по друго од другите жени два хора, одгласувајќи ко ѕвона, за животи редеа што рекол Кузман и сторил.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Се чини ко амор да беше со своето копје долета ко орел, ме згази тешко по рамениците тешката нога негова со неможна сила ме згрчи душата ми ја собере во клопче, над очите ми испушти темен превез. Таму каде што шумат боровите, таму каде шумолењето на птиците во моето тело буеја, застана тој скитник на мостот, од бучните црвени води, застана таму каде отчукнува, ѕвоното на мојот живот...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
По час и половина повторно на вратата се слушна ѕвоно.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
