јанѕа (ж.)
Ама мене ме изеде јанѕа уште кога тргна кај џандарите.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Момокот се подзабави додека јави, па Бочка го изеде јанѕа додека се врати.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Болниот од жолта јанѕа со ѕвечави заби раскажа дека некоја сенка со ѕверско тргање му го грабнала парчето месо во кое и не загризал.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Јанѕата во јазикот продолжува.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Кај колковите, на бутчињата, гледам сета се ишарала. Небаре коприви да ја журкале. Ме пројаде јанѕа.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Одам со нив, ме фатило јанѕа. Едни одат пред мене, други зад мене, одиме по месечината.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Се сврте кон нас и, охрабрена од нешто, продолжи: – Пред да го сторам, со вас, првиот чекор кон визбата, мене како да ме фати јанѕа.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Полна луна на полноќ:
тукушто откриен ќуп мед
во внатрешната одаја на
Пирамидата:
вртење во круг
безизлезно враќање
јанѕа
... мирис на маточина, мрмор на планински поток,
кошариња пчели, тивки дење, потивки ноќе
и - збунувачки спокојна бесконечност ...
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Некоја јанѕа, што виси над земјата, будејќи ги само своите жители, а придушувајќи сѐ друго со неговиот сопствен здив.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Арно ама, мене јанѕа ме јадеше. Ќе го следам патот на јагулите.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Мене ме гуши овде, јанѕа ме јаде. Не јадам. Не спијам.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
- Светлана ја гледаше радоста во очите на Рада. Длабоко во себе ја грицкаше скриената јанѕа.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Ја јадеше јанѕа, немаше никаква трага каде би можела да го најде.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Опстанокот, пишува Лифтон, зад себе ја остава „втиснатата смрт“, која е проследена со „јанѕа од смртта, страв од смртта, и со вина на преживеаниот“, вина што изискува „чувство на долг и одговорност спрема смртта“.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Ама јанѕа некако ме изеде.
„Тибам штркот“
од Зоран Спасов Sоф
(2008)
Тоа трпеливо кончење на злобната темнинка и тие, сега веќе доста приближени црнки на дивината, што се испрекрстуваа и ја изврзуваа со престегнувања шумата, како некоја пеколна морница, залазена меѓу нејзините стебла, насобирајќи се најгусто на границата од тој , маѓепсан круг околу него, а сепак оставајќи го во неговата стеснетост само него, и бездруго уште оној, што му идеше во петиците; сето тоа беше токму онаа јанѕа, со која што го јадеше увиснатиот меч на неодоливата угорница.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Гледаше докторот дека многу луѓе што се жалеа на некоја мака, беа во психичка напнатост: ги јаде јанѕа од стравот...
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Третиот ден откако Рада замина Ѓорѓе почна да го јаде јанѕа.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Во бројка која сите така нестрпливо ја очекуваа. Остави да ги грицка јанѕа.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Само се чувствував чудно, не знам како да го објаснам тоа, како да бев исполнета со некоја јанѕа и недоверба, најчесто бев во некое радосно–жално расположение.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
