јод (м.)
И иди пак визитата со црвени крстови, и пак се растура мирис од јод и од ракија.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Мрдаат со главите, со ушите и сите смрдат на јод и на ракија.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Од водата се накрева издишка, ти свири на уши, сол и јод ти лепи на устите, мене уште со прво ме потера на повраќање, сета сум ко ошумоглавена, воздухот ми станува плиток, не можам да го досегнам, не ми втасува дишењето,
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Поради неговото намалување, организмот ни реагира: слично како што е со билките кои живеат покрај морето и кои се навикнати на јодните испарувања: ако тие билки се пресадат на друго место каде што нема јод - не можат да виреат, боледуваат, венат.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Ars poetica
кога го опеваш не го спомнувај
морето, туку кажи делфин
кажи алга, кажи блуз
или
за морепловците, потонатите ’ртови
јодот и струјата зборувај
за солта, нуркачите, светилниците
за галиите, фосилите, коралите
за одронувањата, песокта, реумата
за ритамот
за матката
за бродоломците
за капаците на прозорците, кристалите и
авантурите, морските болести и трговијата
на свила и бело робје
за капетаните последни што умираат
за проститутките кои не се надеваат...
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Ме удира смрдеа од јод, шпиритус и хлороформ.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Кога дошле со мирис на сол или на јод или на морски треви во косите, еден од друг погрд и сепак со чудна смиреност под русите веѓи, рекле Дојдовме од далечни мориња, бевме со синџири врзани за кораб, му отслуживме на царот, нѐ пушти болни и без заби.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
И јод, јод, затнат ми е носот од јод.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Околу нас мириса на шпирт, на јод, на ракија.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Му го собу чорапот, му ја изми раната, ја намачка со јод, ја преврза со завој и му го обу опинокот.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
А кај вас, има ли некого кај вас, пријатели?“ „Но ние нешто чувме“ , се заплеткаа недораснати да му бидат рамни. „Мислевме - не ви е арно.“ „Не ми е арно“ , им рече. „Мизерна ноќна осаменост и ситна болничка надокнада во превивка и јод.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Имаше непријатно испапчени очи, стаклести, налиени со темен јод.
„МАРГИНА бр. 2“
(1994)
