ќуд (м.)
Збива и слуша исто такво збивање во нив не јачи ќуд на ѕвер туку јад и болка.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Но исчезнаа тие историски услови во кои Индоевропејците се разбираа помеѓу нив и настапија други историски услови во коишто започна цепењето на јазикот, на општото национално самосознание, со заеднички јазик, верувања, ќуди, преданија и др.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Благоста на неговата душа се прелеваше преку сето тоа, и сѐ беше како во скрит залив, каде што се ублажува ќудот на брановите од широкото море.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Често и самиот се трудам да сфатам зошто токму таа мора да се повикува на гладот на машките очи, на слабостите од кои е замесена женската ќуд, на заборавноста, на недоразбирањата од кои е сочинет светот.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Со кучињата поминав добар дел од животот, свикнав на нивната ќуд...“
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Тоа ќе се случи и со Татковото третирање, според утврдениот поредок со Камилски, на зборот табиет, табиетлија, преземен од турскиот јазик (со арапско потекло) tabiat, tabiatli, присутен во балканските јазици со значење на нарав, ќуд, природа, карактер, обичај, навика.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Баба ми вели: „Пчелите се чуден свет, чудни суштества, тешко им се учи ќудта“.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
