аплауз (м.)
Ако среде чепкање во носот ги полази некоја зелена или златокрила мува веднаш ќе се обидат да ја плеснат по газ со обете раце како да го упатуваат својот единечен аплауз баш кога не му е време.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Слушнаа за мене и поети од Ману ме викнаа на ручек со нив да ждерам таму покана добив и јас да рецитирам во нивното друштво да им пенетрирам На Струшките вечери седнав на стол одржав говор пијан ко вол аплауз силен, дојки се тресат ми додели венец згодна поетеса
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
Никогаш аплаузот не се губи во сопствениот извор.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Аплаузот е наједноставното и најмногу користеното средство преку кое публиката се идентификува со творците од сцената.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Неговата точка секогаш завршува со бурен аплауз.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Квалитетот на песната измами громогласен аплауз.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Авантуризмот го движеше во погрешна насока, додуша, сѐ уште има такви кои мислат дека голтањето туба со темперна боја за да се прибере аплауз од публиката е херојство и невидена храброст.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
И одеднаш крај. Се стиша музиката и грмна силен аплауз.
„Животот од една слива“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2014)
Рада качена на моќното БМВ зад кое се виореше виолетовиот фустан беше дочекана со громогласен аплауз.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Следат говори, следени автоматски од аплаузи, па почнува програмата на најдобрите состави.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Хеликоптер со камера во клунот мора да ја следел во височината и имаше многу аплауз од партиските седишта, но една жена долу во проловскиот дел од салата ненадејно почна да крева врева и да вика дека тие не смееле да го прикажуваат пред децата, не требало, не е во ред пред деца сѐ додека полицијата не ја истурка надвор мислам дека нешто ѝ се случило, никому не му е гајле што велат проловите типична проловска реакција тие никогаш...“
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Ако, пак, им ги организира чувствата како штипскиот ветер нервите на оние на кои им фрла прав во очите, тогаш аплаузот е спуштен на коленици.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Аплаузот не запира, ми се оѕвива во ушите. Како дожд да плуска, да удира.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се колнам, за цело време тој не го слушаше говорот, аплаузите и сите Други брливи работи што го заслепуваат човека, со жедни очи гледаше само во нас, во секое дете.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Макар што дејството кое го изведуваше како сопствена драма не беше ни тронка заслужно за аплауз.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Го прочитав текстот, не добив аплауз.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Патем, сите си ги земаат букетите цвеќиња од публиката (или од дирекцијата на театарот?), аплаузите очигледно не можат да ги понесат - тие се тешки како венци на мртовец.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Бидете сигурни дека ќе истраеме на нашиот пат! - Ќе истраеме! – прифатија со аплауз водичите.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Додека се движеа низ претсобјето, со аплауз беа испратени од персоналот на болницата.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Во животот сѐ уште не сум слушнал човек што ќе каже: „Леле луѓеее, да можевте да видите, поточно, да можевте да слушнете, каков аплауз сум упатил на актерите на сценскиот живот“, затоа, пак, многупати сум слушал како некои чинители на духовните добра се фалат токму со гласноста и времетраењето на аплаузот што им бил упатен.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
