бесилка (ж.)
Кметот му го превзеде гласот: - Вели: „На тие што се бунат им следува не леб - туку бесилка!
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Беше сигурен дека ќе ги качат на бесилка. А ете ги пак во судот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Кога ги симнаа од бесилката, аџиите најдоа на нивните глави една мала штичка на која пишуваше: Умираме за светата вера православна и златната слобода.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Сите сакаме голи да шетаме и сите носиме вратоврски. Како бесилка. Тивко, пристојно.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
ме нацрпува и ме крева в раце Горачинов и ко невеста ме внесува во кабината, да не сум ти тешка, му велам, чевлите ти се тешки, ми вели Горачинов, тоа е најтешкото на тебе, ми вели, а пред вратата аплаудираат и Силјан Лилјаков и Филип Хаџиевски и Ристо Коларов и Лазор Рогожаров, што ќе правиме ако нѐ разделат, му велам на Горачинов, ништо, вели тој, в затвор не можам да те изневерам, а на бесилка уште помалку, ми вели и ме легнува на креветот, којзнае дали ќе ме сакаш после, му велам, којзнае дали ќе можеш да ме сакаш,
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Две бесилки на крај град, недалеку од патот што течел кон Кукулино, ги ванѓелосале луѓето.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Остана зад нас да пцуе и да заплашува со решетки и со бесилка и со смрт и со пекол.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Магвампот ги развлекува свилените завеси, ја открива бесилката на осветлената позадина од црвен кремен.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
И сега, по толку изминати години, ми се чини, дека бесвесно баравме смрт, бесилка и три метри под ѕид и за тие кои нѐ водеа...
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
И така, едни разбеснети Турци, младеж - јас тоа не го одобрувам, ама се сторило - тие разбеснети Турци првин го ставиле на бесилка, а после го фрлиле во распален огин.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Крени ја палатата од зборови високо високо Но остави еден прозорец да гледа Во суетата и нејзината црна бесилка.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Отпрвин на Арсо му се стори (и тоа го зачуди) дека сите овие дрвја забодени со врвовите во синевината се бесилки, некаков нов и затоа непознат пронајдок за умртвување.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Им се сторило дека немо се простува од нив, меѓутоа се оддалечувал со тешки и паднати раменици, со напор на измачен осуденик што сепак во определен час според непроменлива пресуда ќе стаса на губилиште со бесилка или со куки за бесење, за патување кон вечниот мрак.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
