ветерница (ж.)
Бев уверен дека немам од што да се бранам а знаев дека нема поголема глупост од онаа, да се бориш со замислени ветерници.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Си помислив дека ветерниците не би имало смисла да се сретнат во ерата на атомот и на високата индустрализација.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Проклетници говори за грешници лузери, скотови, ветерници за сите маченици и штетници за ситни души и неверници
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
На некогашната холандска идиличност потсетуваат само овде-онде расфрлените ветерници, кои тромаво ги вртат своите крилја.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Ветерниците некаде служат како украси а некаде функционираат и тоа, главно во растурањето на водата низ густите каналски мрежи по полињата.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Сето тоа ќе ја раскости ветерницата, фиран ќе се стори.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Продолжи веселото друштво на масата да пие и да се весели, а јас овде продолжувам да го водам антисталинистичкиот бој како амбициозен балкански Дон Кихот со бункерите – ветерници и наредбодателите на нивните градители...
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Дали можев нешто битно да променам со мојата, можеби „донкихотовска борба“ со бункерите, како со ветерниците на славниот јунак на Сервантес, односно со моето напати „наивно противење”, што може да има кафкијански последици во текот на моето погрешно преземено патување во сталинистичка Албанија, излезено од орбитата и показот на татковите книги?
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Но, веќе приближната анализа ни покажува дека политичката заднина е само изговор за нижење ред типични „хичкоковски” ситуации, меѓу коишто најславна е веројатно онаа со ветерницата што се врти наопаку: јунакот во потрага по злосторничките грабнувачи се снајдува среде идиличен холандски пејзаж со ветерници, и одеднаш забележува дека една од ветерниците се врти во насока спротивна од онаа на ветрот - тој „против-природен” детаљ секако ја денатурира идиличноста на глетката, одеднаш „сѐ станува сомнително”, се испоставува дека вртењето на ветерниците е всушност сигнал на злосторниците...
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Секако на некоја стара, позната слика: по патот среќавав ветерници; целиот крај беше една ливада; на ливадата како во селска идила, пасеа говеда.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Смислата на победите или поразите во нивните битки со зборовите ветерници не можеше никој да ја разбере, а често и тие самите не ја разбираа, но ги крепеше надежта дека следи секогаш другиот ден, новиот збор извлечен од темнината на минатото во светлината на новиот ден...
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Одамна отрпнати на ветерници во душите си ја носиме во зборовите и болката, и името, секогаш макар за влакно пред стрвот на ограбувачите на умни мисли и набабрени ѕвезди.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Ветерниците се феномен за Холандија. Кога се говори за оваа земја веднаш, како прва асоцијација, се ветерниците.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Тој согоруваше во својата прометејска цел како непоправливата волја на Сизиф, но и на Дон Кихот, кој не престанува да ја одржува својата борба со ветерниците, охрабруван од силните илузии.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Има ли таков ветар кој ќе ги придвижи перките на мојата ветерница.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Потоа, пробивајќи се низ трошливото месо на толпата, гласот продолжува: - Во спиралното патување,ветерниците ќе го чекаат на истите места.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Татко, висок и строен, со исправена става, со вечно благ израз на лицето, и нискиот по раст Камилски, видливо слаб, но со цврст и жив израз на лицето, чекореа по кејот на реката, упатени кон Камениот мост, како балкански Дон Кихот и Санчо Панса, понесени од нивните ветерници зборови, со ислужено значење, но цврсто вкоренети во балканските јазици.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Дом на орли и којоти, татковина на змии и зајаци, населена со ветерници и далеководи што како индијански племиња демнат на хоризонтот, пресечена со пруги по коишто пловат долги композиции на коишто не им се наѕираат ниту почетокот ниту крајот...
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
Додека го посматраш бавното движење на перките на ветерниците кои личат на авионски пропелери, веднаш помислуваш на Сервантесовиот Дон Кихот, на Санчо Панса и на Дулчинеа...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Во позајмен стил на Дон Кихот, се загнав да се туркам со она што не беше ветерница, а ја потпираше празната телевизиска кутија.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
