ветов (прид.)
Буквално ги отфрлаат како ветва износена облека.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Па и кожата не ми е таа: ветва е и излитена, небаре гризена од молци.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И се знаеше кога се облекува ново алиште, а кога ветво.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Вотната во партизанските пантолони на Димостена и забрадена во една ветва шамија копаше дупки по падините на Водно, и така облечена со тезгере влечеше малтер до најгорниот кат на егејската зграда, само сега не мора така да се облекува, убаво ѝ стојат било какви фустани.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Паричката спокојно, без да ја погледне, Кијмет ја клаваше во џебот на ветвата дреа, слична на долама, висната до под глезните, сетне со умилна благодарност во очите ќе се лизнеше покрај Безистенот, покрај фурната на Боро Калешката, па прудолу покрај берберницата на Ставре и Цветково меанче, низ Еврејското маало за да исчезне во сенките на дворот на црквата Св.Богородица.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Ветво алиште не се крпи. - Не давај се, Јоне, не предавај се, го молам, и се крстам над главата негова, над иконата негова.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Меѓу тие ветви саблерски колиби, во таа пролет, илјада осумстотини деведесет и седма година, се гради нова зграда...
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Пелагија не ја послуша веднаш мајка Перса, на работа продолжи да оди како и порано, со ветвата шамија во која го криеше лицето, а и со излитените пантолони на Димостена, со чувство на вина што не ги оставила со другите пљачки кога заминуваше од неговото одајче.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Сликата е направена рано наутро; сонцето тукушто е изгреано; расцутените костени фрлаат сенка на патот кон полето; мајка му во едната рака држи срп, а во другата го држи Богдана за рака; таа е облечена во вет забан, ветва кошула и опинци на нозете; забрадена е со марама; лицето ѝ е предвремено овенато, ожебавено, со модри траги што времето и животот ги оставиле; очите без сјај, без радост; устата збигорена, без насмевка.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Подоцна некој бабуњосан Адам Лесновец, за кого можело да се поверува дека удрил со муцка во улиште, им кажал на луѓето од дружината дека човекот во ветов кожув се вика Доце Срменков.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Таа приказна за стотиот дека е втор е премногу ветва за да ме убеди.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
- Нека се реси, ти веднаш крпи го. - Па крпениците нема на што да се стават, нема за што да се зацврстат, премногу е ветво.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
