вечерта (прил.)
Вечерта научената девојка го нарами ранецот во кој го стави торбичето со вендузите и му се јави во земјанката на командантот на баталјонот.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Хотелот се испразни како коњушница пред трки - поетите беа заминале по попатните градови на пладневни матинеа и средби со читателите пред да се соберат вечерта во главниот град на поетскиот митинг и приемот во чест на Златниот венец.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Вечерта го видов агентот како се движи по улицата и гледа со светкавите копчиња под виснатите веѓи.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ќе чепкаме така цел ден по логорските економии и вечерта пак ќе отрчаме кај оградата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Вечерта си легнав без да вечерам. Рано си легнав, иако не ми се спиеше.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Вечерта спроти Петровден, кога излегуваше од Кралска круна, се испречија пред него двајца.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Дури вечерта ме испрашуваа и потоа, ноќта, ме одведоа во приземјето на една стара затворска зграда на улицата Хане (тоа го видов дента на излегување), заедно со други истамбулски и светски провалници и пробисвети.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Следниот ден вечерта изгасна осветлението и градот остана во темнина.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Утредента Сиве не отиде на работа в планина, но купи цело кило пченица и на двапати по осмак ја однесе на воденицата и до вечерта донесе сто оки брашно.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Но вечерта кога со Филип чекоревме по нерамниот селски пат неколку пати се препнав ненаучена да одам на штикли.
„Животот од една слива“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2014)
А вечерта ако земам да пишувам на кандило, мајка ќе дојде да ми ја затегне светлината.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Вечерта ја залостувам врата. И големата и малата врата ја залостувам и се шуткам низ куќа.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Така вечерта и Пеце си дојде дома и после со денови имаше што да се раскажува.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Над изворот најде една пештера и тамо беше си влегол за вечерта да преноќева; арно ама ако дојде ти да преноќеваш и да заспиеш тамо, да и Силјан да заспие!
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Вечерта ќе легнам и ќе го сонувам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Вечерта Филозофот ме тешеше во мојата одаја.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Она пладне, кога војната беше оттатнета, а нејзините сенки сѐ уште стоеја во изгорените куќи на нивното село, и во разурнатите мостови, и во разодградените плотишта, а по селските сокаци се тркалаа празните картонски кутии од УНРРА, и селаните се облекуваа во половните американски карирани виндјакни со неминовната црвена шарка, и кога двете селски бакалници беа прекрстени во Кооперативни сектори, а секој нивни ден се завршуваше со по една фронтовска конференција, на која тие по двајца-тројца продолжуваа да се запишуваат во Задругата; она попладне, во кое исто така мнозина, продолжувајќи да немаат доверба, а и Змејко беше меѓу нив, обично молчеа, за сето време, сите тие денови, и додека се меткаа по цел ден по средселото, а и вечерта на конференциите, а дури после си се разотидуваа кон дома; она попладне, кога ќе им станеше чудно ако речеше некој дека оваа вечер нема да има конференција, толку чудно и толку пусто, што дури и самите би ја закажале неа, она додека исчекува задружниот курир - поранешениот пандур, - пак да притропа со барабанчето по сите мегдање од селото и се чудеа што уште го нема; во таа тишина, во која стоеја зачмаени на средсело сите мажи, а меѓу нив само ретко ќе пробечеше некој глас, кој можеше да бара или огон, или тутун, кој ниеднаш не кажуваше ништо повеќе: тоа пладне, во кое подоцна се насобираа сите крај една лимузина и еден џип што пристигааа од градот, носејќи уште една од сите оние делегации, што доаѓаа на конференциите и постојано им го зборуваа сѐ тоа пак тоа, сега од колите излегуваа луѓето и се поздравуваа со селаните со онаа неприфатена, одгатната фронтовска желба за приближување и Змејко уште на прв поглед го препозна онојго.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Вечерта кога ни јавија дека е повредена ги молевме болничарите во Градската болница да нѐ пуштат да ја видиме, барем на кратко.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Така да се бувтам до вечерта.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Првото гледање во боја вечерта беше со многу пречки, бидејќи во Долнец удрија молњи и се истури силен дожд.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
