виме (ср.)
И го собирам угризот од јаслите, ја требам од крлежи околу вимето и пак се враќам назад.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
А еве веќе една недела не сум го исправила бутинот за да изматам маштеница. Ја стискам кравата за вимето, ја тргам, а кравата само тупа со нозете, раскопува шума и мавта со опашката.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Телето само тупка со копитата, врти со опавчето, ко ѓаволско врапче мрда со опавчето и ја шиба кравата во вимето. А вимето празно, не се полни без пасење.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Фактот дека кравата секако би се вратила кога навистина би почувствувала потреба да ѝ се потегнат вимињата воопшто не ја засегал Брунила Вексли.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Козата ќе вреска, ќе клоца, а ние ќе се држиме за козината, за вимето и ќе се влечкаме низ шумата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Се вртеа тој и жена му околу неа и не знаеја што да ѝ прават; ѝ бараа стршлен во кожата, не ѝ најдоа; ѝ бараа трн во нозете, рана некоја, но не ѝ најдоа; ѝ даваа вода, да пие, ѝ даваа да јаде, но таа само рикаше; ја измолзија за да ѝ го олеснат млекото во вимето, но таа и понатаму рикаше; ја одврзаа од јаслите, ја извадија од кералот, ја пуштија да шета низ дворот, низ бавчите, но таа никако да се смири: рикаше ли рикаше.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Клекнувам пред кравата, и неа ја молам. Ја стискам за вимето и ја молам. Се мачам да измолам, да црцне колку за иљач. Ама ништо не пушта.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тогаш кај топлото виме на овцата-мајка Бојан го виде малото јагне, ојагнето додека тој се задржуваше во колибата и му го подготвуваше лебот на кучето.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
На таа страна планините мртво лежат под облачното виме; удавени се во сиво млеко.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Од допирот со јагненцето, од чувството што ја зафати додека тоа го празнеше нејзиното набрекнато виме, што веројатно неисцицано ѝ причинуваше болка, овцата се скроти, а по малку, иако претпазливо, си дозволи да го лизне по опавчето туѓото јагне што го смукаше нејзиното млеко.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Кога тие се нафрлија врз јаслите полни со сено, Бојан ја фати малата Снежанка и ја принесе до вимето на една од скоро ојагнетите овци.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Дури и Тихир бег Јаузоски, кој, зашто Боше беше негов овчар и најдобар во Потковицата (само да ѝ го земеше вимето на сјагнета овца во грстот веднаш ќе ти кажеше кога точно ќе се објагни, дали по еден саат, дали по два дена, или по една недела) им беше многу налутен на Јанчески што допуштиле ајдутин да им го земе од постела, во тоа виде божие претсказание па помирливо рече Господ нека ви се смилува вам Јанчевци: ланилето еден ваш се вулоган паѓајќи од Камен, завчера стрика Анѓела го закопавте, ноќеска ајдути трет ви грабнале и заповеда сите возрасни веднаш да се дадат во потера по ајдутинот.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Пак фаќам и пак ништо. Секнато ѝ е млекото, ко празно торбе ѝ се мавта вимето. „Скинато ќесе ништо не држи“ , велеше Лазор Ночески.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Јагненцето веднаш клекна под овцата, го набара топлото виме и кога млекото потече во неговото грло, весело почна да го вртка опавчето.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Козарите и козите, со натежнати вимиња, маршираа како вистински победници во војната.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
