врба (ж.)
Во крошните на жалните врби гулаби диви, гнездо вијат...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Таго на тивките бои на копнежот Зелените сенки на врбите неосетно подвижни на тихата река на реката што лази на реката успиена се гушнуваат
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Крај една осамена врба, на самиот крај од трските, Мече виде три плитки чуна, врзани за врбата.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
На работ од полето имаше брестови што се нишаа благо, а некаде зад нив се наоѓаше потокот во чии зелени вирови под врбите пливаа рипчиња.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Под врбата имаше само една клупа и долга маса на која постојано беа распослани неколку дневни весници и на нив положени очила и пепелница, најверојатно за да не ги одвее ветрот.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
14. О однесете го нека спие долго со долг сон и закопана песна во црвеницата на својто мртво око Но не под врба проклета ко војник чемерен и заборавен од секој и не ко мома со жолтица на усните Исправен беше до задниот миг со песна стројна како `рбетот строен ко дрво извишено в лет Спуштете го под бука бушава лисје да падне да го разбуди ветер да вејне да го распее Зашто тој пее слушате ли пее та пее во вас неговата смрт со жал ве храни и надежи нови О однесете го нека спие долго
„Елегии за тебе“
од Матеја Матевски
(2009)
Врбата гранките тешки ги ведне во тиха премаленост.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Таму во опојниот мирис на занесот во расплетот на врбите, во цутот на црвениот јоргован, крај река без престан што тече, плач...солзата умира тркалајќи се...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Беше рана пролет, кога почнуваат да плачат врбите и лозјата, па може од тој ист порив на сите ни идеа солзи.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
На брегот од тихата река врбите таговно се капат... песната се губи во зајдисонцето, јазикот се вовлекол во мене и немо стои пред збогување.
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Немее пустиот простор по врбата што зјае.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
И знаеше: српестиот месечко се опивал од врбата по смртта на ветрот.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Отец Висарион одеше напред и за ништо не се противеше. Ја прејдовме мртвицата и запревме во нивата зад врбите.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Колата ја паркиравме под сенката на врбата – плачка и пеш одиме во обиколка.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
На тоа место каде што ја најдов црквата порано бил орман со стари тополи и врби; требало дрвосечачите да пристигнат, да ги кутнат дрвата од кои ќе избичат штици, греди и друг дрвен материјал за да почне да се гради црквата.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Ти му зборуваш, а тој си делка свирче од врба.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Молчеа и веслаа кон ред врби под кои лежеа неколку чунови.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
И изморен патник замислено седнува овде, потпрен под некоја врба.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Се притаи тихо зад врбата.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Не, се подгрбави чувствувајќи дека ветрот се протега во врбите.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
