вреви (несв.)
Летното сонце уште печеше така што плажите беа прекриени со капачи кои гласно и весело вреваа, прскаа и се плискаа во водата или се сончаа мрзоволно испоналегнати по песочниот брег.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
За тоа време, додека се седеше и се вревеше заедно, јас сепак забележав како тие тројца одвреме навреме си праќаат ишарети, додека вториот помошник пак не стана божем по мала нужда, а се задржа трипати по три големи нужди, и мене тогаш ми стана јасно дека тој ни ги враќа украдените пљачки од нивниот шлепер во нашта кола и пцува мал да си најмал да не си и да не работиш залудни работи што не ги работат постарите, кои не прават дупки во вода туку си пијат вино, зашто чаушот нивни заради шише вино си ја продаде душата и помисли дека овие клатикуровци се од наша фела, па ај да не им земаме работи што не им требаат ами да се провеселиме на нивна сметка, и до зори ако ни заоди.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Беше сѐ уште ден и улицата вревеше од сочувани капути од времето на комунизмот.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Постојат, демократи, други времиња и обичаи
има вистини кои не се кажуваат во дијалог
на гозба и оргија, при муслини и мириси
од етерични масла и прележани вина
има вистини кои не се питки и питоми
вистини сами од себе кои вреват
вистини за преврат
за народ, аристократи
и пците веќе знаат
и глувците осеќаат!
__
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Ние вревиме, гракаме, кракаме. Му кажуваме за улерата дека е пред село и дека ќе почне да жние.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Се поткрена со раце на рогозината да дофати некоја смисла на ова издробено вревење.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Вревењето згаснуваше кога поворката наближуваше до гледачите.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Ѕвездите мои трчаат по мене во темнината Тие безочни дрски бесрамни животинки Што се умилкуваат додека Касаат и додека поганат наоколу Вреват: ние сме гласници на мајките и на татковците Врескаат: ние сме црешови цветови Од градината на твоите мртви сестри Клај нѐ на јазикот ако не веруваш Пробај ја нашата треперлива белина ако не веруваш И лудо се смеат ѕвездите мои Што трчаат по мене во темнината И кинат кинат од моите меса Од мојот здив од мојата возбуда „Како ме пронаоѓаат?“
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Се држиме и само вревиме, сакаме наеднаш сѐ да си кажеме.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
„Но можеш ли да го изгаснеш сонцето помочувајќи го?,“ му викнува некој глас од толпата, а тој ги спушта пантолоните, моча нагоре, кон сонцето, и се измочува, а толпата радосно вреви.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Пишуваше, како во денови на затишје на фронтот, при врвење низ селато, некаде ќе чуел гајда и срцето му се штрекнувало, му се возбудувало; ќе застанел да слуша, а душата му се исполнувала со милина, со радост, но и со тага.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Во дворот не вреват веќе децата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Децата не пропуштаат ниеден од нив, а да не му дадат име. Вреват. Ако. Нека вреват.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
И притоа вреват и се довикуваат како во празнично утро...
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Јас дури не ни бев во состојба да забележам сѐ што се случуваше во тој час, но паметам дека, кога се затемни, еден по еден или во мали групи, вревејќи, заминуваа, а јас останав сам.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
