гаси (несв.)
Песокта стапките им ги збира примракот трагата им ја брише ветерот гласот им го гаси.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Таа ги потиснуваше овие сомнабулни очи со тешкиот парфем на своите вознемирени гради, го гасеше бунилото на овие усни што така силно ги сакаше кога тие палеа на нејзиното голо рамо жерави на слатка мака.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Потоа, дека истото важело и за сијалиците кои јас не сум ги гасела, како што до премногу доцна не сум ја гасела и сијалицата во собата каде што спиев.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Размостување на мостот од судири... Во зениците молскавично се гаси последната светилка...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Заплиска пороен дожд Дожд од солзи... Во сенката од пеколни воздишки, Плачеше и темнината Се гаси и последниот фенер во ноќта, Под сенката на мракот.
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
И така секој ден внимавав во која канцеларија најпрвин се палат светлата, во која најдоцна се гасат.
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
Инаку, при пишување на желбите или тужбите немаше обичај да ги потпалува скараните странки, да потфрла „бензин” на огнот, да ја разгорува кавгата, но немаше обичај ни да ги смирува, да го гаси тој оган ако веќе вивнал...
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Водата што ја пие од стомната не му ја гаси жедта, топла е, блуткава е.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Светлината се гаси и сепак потонува во мракот од кај првобитно изрони.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Ја спореди со игрите на искрите над огнот кои треперливо, палаво се гасеа и палеа.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Но следните денови како што полека се гасеа новогодишните сијалици така се гасеше и неговото расположение.
„Животот од една слива“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2014)
Прерано ја прозре пролетта. Презимуваше во премногу глави, ги гасеше утрата во преполн пепелник. Ги распоруваше моделите, ноќите, годините...
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Му се чинеше дека пред него се гаси еден живот, вене прекрасен млад цвет.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Бил Маер е омилен гостин во нашиот дом. Секој петок во осум навечер затвораме врати, гасиме светла, исклучуваме телефони и го гледаме неговото шоу.
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
Светлоста околу нив живо пулсираше, пливаше, низ облаците, се палеше и се гасеше;тоа пролетно треперење не се смируваше.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Непресметлива и наивна. Топла. Ако не ја негуваме умира и се гаси.
„Портокалова“
од Оливера Доцевска
(2013)
Напаѓа жарје и пуза по покривачите што беа повеќе од трска и штици, и, дури да се забележи пожарот, чаршијата вивна во пламен. Му кажаа на кадијата за случајов; тој нареди да се гаси пожарот, а само длабоко се замисли: Ама пис милет, анани... ана!
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
И може секој да лаже, ама очите, спуштените капаци што ја голтнале шминката, а таа не сокрила ниедна од брчките и само кога долго ќе трепнеш, плус со задршка, ќе заличат волшебно Тие и сјајот во нив што некој го изгаснал, исто како ламба во мракот што со плесок на две раце се гаси.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Се фаќаше во орото на свадбата и играше, скокаше до распаѓање; кошулата неколку пати му се натопуваше со пот и му се сушеше; го сучеше орото, а луѓето притрчуваа со плоската пијалок, му ја пикаа в уста и му ја гасеа жедта.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Ѕвездите една по друга се гасеа, читаше тажно Чанга. Козарите следеа со насолзени очи.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
