елеганција (ж.)
Податливоста на кириличниот систем на писмо за промени, графичката едноставност и елеганција го прават мошне погодно за бележење на текст и негов пренос во време и простор.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Ги вртат ладалата и со ситни чекори оддаваат внимание на некоја чудна миловидна, невина елеганција.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Трчаше по гостите (без оглед на раса, вера и нација), со такт и елеганција, се мушнуваше низ редот на протоколот, ќе им втурнеше в раце фотографија со трн, а за возврат бараше ливче од нив, ливче со потпис, со збор, со слика, со било што и било како.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Се држеше до старата елеганција, со зулуфи и грижливо замастени мустачиња со многу остри врвови...
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Суптилна елеганција на интимна катарза на душата, редуктивно извлекување од себе сѐ што е скриено, поттиснато, соголување на сите енигматски настани и моменти, екцесивна еманација на духот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
А ова ви е просто, обично и најчисто англиско писмо: елеганција нема каде понатаму, тука сѐ е убавина, бисер, перла; тоа е завршено, но еве, има и варијација и тоа, пак француска... истото англиско писмо, но црната линија е малку поцрна и подебела одошто во англиското, така е пропорцијата на светлината нарушена...“
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Александар еднаш се чукна во девојка облечена во зелен свилен фустан која немаше повеќе од дваесет години и весело играше со еден гардиски потпоручник, веројатно нејзин врсник За малку ќе го собереше еден гардиски капетан кој со својата дебелка госпоѓа смешно се трудеше да постигне елеганција во движење.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Го слушнаа зад себе шепотењето: „колку прекрасен пар“, пленат и двајцата со својата елеганција. Ова на двајцата им годеше.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
