замре (св.)
Ги забуцна ноктите во едната дланка и замре.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Не ќе се слуша повеќе звукот на воденичното тркало ќе замре во млинот со ново руво.
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Скржаво крцна стара врата, зад неа замреа поткованите чекори.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Меѓутоа, Татко веруваше дека употребата на овие заемки нема конечно да замре зашто тие понатаму беа живо присутни во народната меморија и творештво, во народните говори, во старите документи од кои некои беа валидни и во новото време, како на пример тапијата, адетот, аманетот, бакшишот и други.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Во таа долина со бели грмушки пена божем не замрел вик божем не малаксал од.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Татко ми сигурно чувствуваше дека гладот, речиси хроничниот глад во семејството ги свенува нашите души, насетуваше како замира нашата врева, без која му стивнуваше и еланот да чита, да мисли.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Ги следеше, сѐ додека со до крајни граници изострениот слух можеше да ги слуша нивните крикови што замреа во темната ноќ.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Но сега, без Татко, натажената мајка, колку и да се бореше ѝ остануваше верна во читањето, библиотеката тивко замираше.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Иако во градот владеел мир, стопанската активност кон средината на мај сѐ уште била речиси наполно замрена.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Го покрил челото со дланка. Искинатите зборови без значење му замирале в грло, замреле, стивнале со танок писок.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Во замраченоста се тетеравеа вкочането затворениците.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Слатката насмевка на истегнатото лице на свекрва ми замре.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Овде посилно од секаде замираше жолтото есенско лисје, паѓаше врз рамената на белите статуи, кои идеа од различни епохи на француската историја.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Можеше да го чуе замирањето на последната сирена. Патот беше одново пуст. 91
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Вресокот замре пред да влезе мајка му. 23
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Повикот за современо време и историските задачи на тоа време, што е предуслов за цивилизациско опстојување на секој народ, овде под народњачката агресивна репресија во последните неколку години потполно замре.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Не ни забележа кога почна да успорува во својот трк низ шумата и не ни слушна како вревата на селото замре низ него...
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Во истиот миг сиот џагор замре и околу четиристотини очи беа вперени во него.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
И песната ветрова одеднаш замре.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Кога последните сончеви зраци замреа зад западните планини, таа, уморна и бесна поради немоќта, но, како секоја жена во дното на душата задоволена поради поразот, го поттикна момчето: Се предавам!
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
