занеми (св.)
Одново и одново се загледувам во нејзините очи, во лицето и челото ишарани со брчки и покорно, наведнувајќи глава ѝ бакнувам раце и ... занемувам од восхит...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Мојата крв е разлеана во небото На мозаиците. Мојот збор е занемен Во летот на јатото.
„Век за самување“
од Веле Смилевски
(2012)
Неговиот каменен од запрел во миг на двоумење како што љубопитникот занемува пред настојчивоста на смртта.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Сѐ како под команда занемуваше во дворот.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Гледав во старецот сениште и занемев.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
На обвивката на едната пишуваше да се прочита по мојата смрт! Занемев!
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Салата во тој момент занеме.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Занемев додека слушав. Не дека беше тоа нешто неочекувано од Стомачето, но иако толку добро го знаев секогаш успеваше дополнително да ме изненади со своите каприциозни постапки.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Тука не е крајот... за миг занемев пред моќната ВИСТИНА...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Зуе слушалката. Од другата страна на жицата занеме гласот...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Се создаде некоја врева, зачкрипеа кочници, а кога се подисправив и ја свртев главата - занемев од ужас!
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Пред неумоливата, татковинска вистина, која инаку, е општо позната, макар што тоа сѐ уште никој не го знае, бидејќи сѐ уште не се прочуло, Енценсбергер потполно занеме; делува како залутан молекул на една непријателска територија, која Србите секој момент ќе ја освојат.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Доста просто занеме и не знаеше дали да ја кара невестата Тода или да ѝ заблагодари за пријатната новина.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Во тој миг занеме и Светлана. Сѐ уште ѝ беше во умот крвавата промашена врска со Ѓорѓе.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Не просаскав како змија, туку крикнав, гласно рикнав од што занеме сѐ по полето: и жегалците, и пилците, и ветрот од дрвјето, и жегата во воздухот.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Занемев пред иконата од љубовен занес и возбуда...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Молкнаа усти погани, стариот Белич занема над книги празни, глупави за јазик и наречја.
„Робии“
од Венко Марковски
(1942)
Фронтот оглувел и занемел. Можело да се чуе птица да прелета, бубачка да запрета, ветка да процвета.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
тој распалил едно ситно: лиду, лиду, лиду, лиду, и ние играме, ама лабаво, ко кал за црепни да газиме, не ти носи душата да играш делнички и со пијани војници од таму си некаде, од мајчина им, не си за никаде, мочано време, и се нишаме небаре треската да не фатила, се правиме тресиопашки, скокаме наситно, а старшијата само ја ситни свирката и тогаш пукна пушка и старшијата ја олабави гајдата таа писна и занеме и во гробиштата влегоа други војници, кај ќе бараме и за овие кокошки, си велиме, и излезе еден поголем од старшијата, со едно кило петлици нареден, и вели: отечеството крвари, а вие играте, и колкумина имате српски војници, прашува, ами колку што забраа Србите, велиме, колку што им требале и броиме на прсти: Насте, Петко, Митре, избројавме дванаесет.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Позициите веднаш занемеа.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
