зарие (св.)
Пргава и сигурна шепа ги зари своите канџи во нејзината слабина додека беше наведната над растението.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Се свртуваше и со насолзени очи ја зариваше главата во перницата.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Војниците му застануваа со колената на нозете, на слабината и на главата да не прета; и додека тој рикаше беспомошно и силно што оѕвиваше селото и планината - касапот ќе му го зариеше ножот во грлото, риејќи низ него додека му го пресечеше гркленот; кркореше бикот, шикаше крв на сите страни стркајќи ги војниците, се виреше крвта во локва и правеше црвена браздичка која истекуваше во езерото зацрвенувајќи ја водата.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Логотетот се насмеа гласно, а тоа смеење му се зариваше на отец Стефан во срцето; жилата му скокаше на вратот и во еден миг помислив дека можеби ќе пукне и ќе почне да прска крв на сите страни.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
И во мигот на радоста, одекна зад него истрел и сети како куршумот му се зари во грбот.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Во миговите на најголемо задоволство ги заривавме забите еден во друг.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Крај мојата глава профуче куршум. Се зари некаде во куќата.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Ако ја изневериме, камата да ни се зарие во нашето срце, револверот нека го пробие нашето машко чело! Смрт или слобода!“
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Една игла се зари во надлактицата на Винстон. Речиси во истиот момент блажена, лековита топлина му се разли низ целото тело.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Звучно се зарива сечилото во снагата на шумата.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Сесијата очигледно беше завршена. Иглата се зари во раката на Винстон.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Но, штом Томо ќе исчезнеше од видокругот, своите остри отровни заби ги зариваше во вратот на Рада.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Острите предмети ме повикуваат да си го засечам телото, шилестите – да ги заријам во моето срце.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Размислував за него како бесно работи и работи во бавчата, со лицето што беше скоро зариено во земјата.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Капетанот умре. Големите кристални микроскопи започнаа да ги набљудуваат црвените снопови од мускули; металните прсти се зарија во срцето што сѐ уште работеше.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Душа која се храни со страдања, сол на жива рана, остар жилет зариен во крваво месо.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Сега таа беше ослободена од болката, но тоа беше само физичка слобода, отсуствуваа оние груби канџи што ѝ се зариваа во слабините и ѝ го отежнуваа нормалното дишење.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Понекогаш, така легнат, ми ги зарива забите во ногата. Доволно болно за да вриснам.
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Една жена, кога некој ѝ зборуваше, постојано ја движеше главата влево и вдесно, затоа што ѝ се чинеше дека зборовите летаат кон неа, и можат да се заријат во нејзиното чело.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Во мене будеше сомнеж, како кога облекуваме најфина ткаенина во која останала забодена игла и неочекувано ни се зарива во телото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
