затресе (св.)
И тогаш уште еднаш ми се затресе земјата и ми се заврте окол-наокол.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Држи се, Небеска, овие не се лажни болки, си велам, и се затресувам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Само кога ќе припука ќе ја крене главата, ќе ја затресе гривата и ќе се премести.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Чашите се затресоа и виљушките заѕвечкаа врз чиниите.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Градот се затресе. Се отворија тротоарите и улиците и луѓето врескајќи испаѓаа во длабините.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
А тој иде и само си ја расправа косата, си ги затресува алиштата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И нозете му се истанчија, му се затресоа и го испуштија човекот одозгора.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Ајде, оди таму кажи им на другите деца и не прашувај многу, - ми рече чичкото што чучеше на земја и затресе еден шраф со раката да види дали е добро зацврстен.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Болниот силно завреска, ја затресе масата, го притисна тешкиот череп врз тврдата потпирка за глава.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Го затресе трупецот. Му се стори дека нешто внатре клапа.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Сиротата мајка се затресе од овие зборови и ја зеде шамијата в раце, та тргна од домаќин до домаќин да моли да ѝ помогнат да се подигне „куќа“ на „сајбијата“.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И уште оддалеку го позна и се затресе. Се исплаши ли, или се засрами?
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Рамената силно ѝ се затресоа. Се чу гласен плач.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Ех... Затресе со главата тој, воздивна и се сви уште повеќе над иглата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Коњот пак исцвили. Ја затресе бујната грива, се исправи на задните нозе и како стрела летна со војводата кон Мечкин Камен...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Стана тивко, глуво. И во таа глувотија се затресе земјата.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Надвор има снег до стреите, велам, и ја фаќам за главата, ја затресувам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И во миг изгасна запалената свеќа, се затресе прозорецот, се отвори и зад ридиштата отпрво некоја исконска белина се искачи по небесата а потоа пукна спроти земјата, спроти душата свеченоста на пролетното необјатие.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Не е можно тоа... - му се затресе целата снага, го фрли торбичето што го држеше в рака и стрчна по скалите, влезе во лабораторијата, виде дека го нема, растрча по сите простории, избара, и кога виде дека го нема, праша: - Кај е појден тате?
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Доста се затресе, ама пријатни трпки ја полазија по снагата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
