згрутчи (св.)
Здивот ни се собрал и сѐ повеќе се згрутчува и тежи.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Може да беше некоја згрутчена светлина од снегот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Мир не ми даваше портретот со лузни, со жестока болка згрчена врз хартијата, згрутчена во боите.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Со војувачка итроштина замавнал кон темето на соговорникот. На луѓето им се згрутчил здивот в душник. Но другиот ја очекувал опасноста.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Истрчав долу. Заграбував од снегот, го згрутчував и загризував од него како да беше јаболко.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Нешто ми недостасуваше, а не знаев што... Се згрутчив, се стопчив, ама не се стоплив.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
По извесно време на сите здивот им се згрутчи, им запре, срцата им премреа, кога одненадеж одекнаа неколку експлозии едноподруго и се занишаа прозорците на куќите.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Единствено, кога ги прелетувам со очи записите ми навира дека во мене се згрутчило нешто од гнев што татко не се враќа кај мајка и Лена туку оди во бурделот ( таква мисла ми лебди) на Нанчо.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
