изгасне (св.)
Беше и тука, но беше и изгаснато во неговото паметување. Живееше само со оној ветер.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Последен влегува судијата – тоа е знак за почетокот на претресот.
„Правопис на македонскиот јазик“
од Институт за македонски јазик „Крсте Мисирков“ – Скопје
(2017)
Зашто ова попладне има прсти од блискост од свое в месо да ти се вовлече капнато да се протега под кожа во коски во сѐ што си и што не си. И не стој се искачи рекава го мина брегов ќе плисне врз тебе ти трчај да не те стигне сево попладне зад себе што го оставаш дур не го изгасне. Трчај гори попладнево.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Низ поглед на дамнешно време шуми мало море Изгаснува ноќта и нови пустини расцветуваат.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Го здогледав уште она пламенче во тавчето со балкански гасови, го здогледав и видов како скочи и изгасна од догореност и во истиот момент српот и чеканот изгледа се вкрстија да го симболизираат чинот.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Ја изгасна цигарата задржувајќи го нејзиниот последен чад в грло.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Следниот ден вечерта изгасна осветлението и градот остана во темнина.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Сите мислевме дека со првото котле ќе го изгаснеме огинот.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
- Скокна младиот артист, а мастиката му се одлеа од чашката додека цигарата ја изгасна не во пепелницата туку во пјатото со варените јајца исечкани на тркалца и посолени со црн бибер во капка зејтин.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Појдовме кон градот задоволувајќи се со мали пакости: на кепецот костенџија му ја изгаснавме карбитената ламба, во отворениот прозорец на писарот и бабицата фрливме мртво глувче, на еден поп му рековме баксуз.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
И ме фрла со дланката лесна в чудна игра, в чудно компонирање, изгаснувам во грч и умирање и се враќам в живот како песна.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Треба да се изгасне огнот во сопчето.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Страста кон него кај мене веќе беше сосема изгасната; не ни помислував дека би можела со тој човек, после толку години да се прегрнам, или да водам љубов.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Запали цигара и по неколку повлекувања ја изгасна цигарата во својата чинија со пита.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Огништето му е изгаснато, Јачмен не врзува на неговата нива, Добиток пасе горчливи билки Меѓу урнатините на напуштениот дом.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Цигарата му беше изгаснала и тој внимателно ја стави на работ од масата.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Откако ќе ги изгаснат сијалиците во нашите соби и ќе ни речат „Пријатно“, ние двајцата ќе побараме да ни донесат вода за пиење...
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Светлото беше изгаснато, само малку светлина допираше од ходникот на возот.
„Животот од една слива“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2014)
Таа влезе во собата. Макар што сончевите зраци шетаа по татковите книги, ламбата не беше изгасната.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Во очите на волчицата изгасна пламенчето на љубовта и бесот, краиштата на нејзината челуст се пособраа, песната се исуши на нив.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
