коте (ср.)
Ти не ме викаш како што сум крстен, туку: „бре, море, Коте...“ Јас не сум маче та ќе ми викаш коте! (Сите се смеат и де гледаат во Котета, де гледаат во Депа).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Останала сосипана старица, ни дете ни коте имала повеќе.
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
Имало години, старите тоа го слушале од татковците, кога по македонскава земјичка чумата собирала цели села и градови, во нив ни дете ни коте не останувало.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
И, после, ние не сме Бугари та тебе те викаме коте, значи што рече ти: маче; ние сме си луѓе од местово наше — нашинци! И нашински си зборуваме!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
ДЕПА: Ама што ти треба тебе да расправаш дека Бугарите му викале на маче коте.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
А знаете што сакав да кажам? — Бугарине! Бугарине му викаат на маче коте!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
И веќе на земјата не останал жив човек. Никој, ни дете ни коте.“
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Местенцето е добро. Ни дете, ни коте, шо велаат. Човекот е домаќин, од домаќинцки сој.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
ДЕПА: У, зулум голем, кој викал на маче коте?!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
