миризба (ж.)
Отсекаде се носеше миризба на чад и саѓи.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Сувата миризба на правлива волна му ги суши и стега градите и му се сака да избега надвор на отворено каде што има воздух и ширина за погледот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Превртената земја мириса на некаков брлог од бозје и скапани лисја и миризбата те потсетува на одамна неотворен клед со скиселено комиње.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Можеби се обидуваше да го замисли тој град, со тие миризби и смрдеи, но тешко можеше тоа, зашто никогаш и не беше пошол во вистински град, во таков град каков што го кажуваше Кирил.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Беше и самиот празен и празно тонеше во млаката празна сонливост без миризба и без убавина.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И таа миризба ми ги копа непцата и ми ја полни устата со танка водичка.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А кога некогаш ќе го откриеше кучето по миризбата што го носеа со себе, тогаш тој се преправаше дека заспал или дека го фатиле силни грчеви во стомакот или го исчашил глуждот од ногата и не можел да оди.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Низ чардакот се пренесе миризбата на камилицата која растеше во Мајкината градина.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Низ куќата се ширеше миризбата на печеното пиле и на корите.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Носеше лонец од кој се креваше врела миризба на млеко.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Струеше тоа леко и меко, доаѓајќи од некои далечни западни врвови на Плачковица, носејќи со себе миризби на далечини, на задпланински полиња...
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Миризбата на јасминовите цветови сѐ уште се ширеше во градината.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Неколку капки му паднаа на врелото чело и го освежија. Низ воздухот се ширеше миризба на влага и земја.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Зашто зелената миризба сѐ уште не е и зелена шума.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Од авлијата веќе идеше миризбата на големата пита тикуш под врелиот сач околу кој стоеше Мајка вадејќи жарчиња од пепелта и ставајќи ги на голите места на врелиот метал.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Низ вратата и прозорците од црквата избуваше чад од свеќите и темјанот и миризбата се ширеше низ целиот манастир како да слегуваше од небото, од бога.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Викањето ми доаѓа заедно со миризбата на лековите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се ширеше тешка миризба на одамна изгниени трупови.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Нешто ја повлече, некаква заборавена миризба разбуди во неа далечни чувства и таа појде по нив.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Внатре ме пресретна задушливост и миризма од никотин.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
