моли (несв.)
И луѓето почнаа да молат за в нужник.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
- Ви се молам, простете, господин инспекторе, дека ве вознемирувам, но невозможно ми е повеќе да издржам.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Да го молам, да му паднам на колена. Но, не можев тоа да го сторам.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Ве молам веќе немојте. Не можам да ги јадам. Разбрав: крадени биле ...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Да го гледаш и да го молиш и да те моли и двајцата раце сте престорени само да молите нешто да молите Дур да слета морна пеперутка и да те гушка и ти да ја мачиш и ти да ја убиеш со едно молчење на сите камења брат да им бидеш и да гледаш како нестануваш полека кожата како ја пробиваш од себе во попладнето од попладнето во припекот како се сокриваш и пак легнат точно кај што си да се најдуваш и да молчиш.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Дејгиди моме од ЕЛЕМ од мразој ми коса побеле знам сила Бога не моли ѕемнам цел ден по јамболии Ах мори моме од ЕЛЕМ имам проблем преголем в темница книга пишувам пареа од усти издишувам Студ ми влезе во душата камен се стори срцево во зимските дни студени знаеш ти да ме ИЗГОРИШ Зошто ли зошто се продаде в туѓи раце ти отиде и џебови мој ти запусти Џевад за џабе те користи
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
Боса кружи и низ својот од препишува врз песокот сѐ што ѝ шепти езерото: кога исчезнува народот во овој испустен манастир сите стебла есени умеат да се молат небаре монаси.
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Баба секоја вечер тивко влегуваше во капеличката и се молеше за здравје на сите.
„Животот од една слива“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2014)
На крај решив да се помирам со чудниот човек и да се молам дека при утрешното спортување во влезот нема да го сретнам тоа бедно суштество. ***
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Знам дека и ти ме чекаш и се молиш пред иконата на Богородица.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Са ноќ стоеше сама крај прозорецот и нешто ги молеше пролетните ветришта.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Ќе се молат и ќе колнат со исто зинување на устите. Ќе се кинат жените со војниците и само ќе дробат со очите.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Попусто кутри татко ги молел барем само чевлињата за детето да му ги дадат, дека јас цела година ги чекам тие чевлиња.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
„Добро, можеш само малку да копнеш, да видиш на што можеме да се надеваме“, велам јас со молба како што моли очајник.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Вака му велеше Силјан на дуовникот и му се молеше дури со плач на очите за да го земе на Божи гроб.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Тие баздриѓани со бели валанки на глава севезден се молат за мене во своите аври. Игуменијата ја спуштила секирата крај него.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Неговиот другар со кого во болницата лежеа во ист кревет, со забите го кине копчето на џепчето од блузата, зашто двете раце и градниот кош му се изврзани со завои, ја вади со заби сликата на која му се жена му и син му и ја моли сестрата да му ја запне на штиците од вагонот; погледнува во сликата и испушта душа.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Што ми требаше да молам да се врати од Албанија?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
- Остави го, те молам... немој да ми го споменуваш, - рече Гоце.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Секоја сабота навечер го палеше кандилото пред Христовото распетие, таму, во дното на малата соба, се молеше за здравјето и за среќата на своето дете и се колнеше дека нема да го пушти синот да оди на печалба во тие проклети земји, макар тука и со корење да се храни.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
