молња (ж.)
Ноќ нема, брег нема и само земјата чедно Копа по мраморот довикувања на селаните по молњи.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Авионите како молња се спуштија ниско над колоната и почнаа да стрелаат по неа.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Но срната нема да се огледа во реката црвена на молњата.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Го тераше коњот ко молња и без да го запре.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Под брегот браздата со вода се тенчи, се исукува и како змија се крие низ камењата и лопушките, крај неа пиштат жегалци жедни на ридот се гледа забодена коса со сечилото свртено нагоре кое одвреме навреме одблеснува на сонцето како молња да прелетува и навира морници; чиниш: Архангел со мечот минува или се токми да мине.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Сѐ ко молња денес згасна во темнината.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
1 Планината е далеку никој толку не отскитал црн брег со два рога на патот нејзин стои, Одовде само облакот е близу и молњите и ѕвездите ноќе кога паѓаат.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Првото гледање во боја вечерта беше со многу пречки, бидејќи во Долнец удрија молњи и се истури силен дожд.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Одблесоците на молњите што влетуваа низ прозорците во лабораторијата, правеа рендгенски снимки на предметите и го набиваа воздухот со електрицитет кој делуваше стимулативно и на Мил и на синтезата што требаше да го забрза процесот на создавањето на живата материја.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Колку молњи собира во скафандерот, има ли молњата душа и како се влегува во душата на молњата?
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
А Неда со закован поглед в кој омраза — молња се крие гледа во водачот бледа.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Исправени нагоре кон сините светови на тишината, неговите мисли и мислите на брат му пловеа заедно со неа, безгласни, ведри меѓу островите од облаци кајшто спијат дивите молњи.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Довикување на молњите, знамение на еден поход црн.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Над покривите прскаат молњи.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Скршнаа кон собата, следени од звукот на бури и громови, а молњите... сини и ужасни... им ги осветлуваа лицата.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Небо, отвори се. Ме надгласува тоа бело морничаво довикување на молњите.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Празник е и подготвен сум за раѓање За доаѓање на светот што ве возобновува И ми дава сила пак да бидам дете Во рацете на Мајка И пак со молња и збор Да им се препуштам на водите Што ме носат И носат грамада камења Во кои ве препознавам Ближни мои.
„Век за самување“
од Веле Смилевски
(2012)
Дури и кога не ја спомнувавме, таа беше присутна со своето давеничко тело - толку дебелкасто во споредба со твоето - и нејзините тажни гради со збрчканите брадавици и скиселено млеко - толку отпуштени во споредба со твоите кои сѐ уште распупуваа - со нејзиниот надуен стомак и срамна грмушка безбојна во блесокот на електричната светлина, со нејзината замрсена, глибава коса и надуреното, спокојно лице - толку безживотно во споредба со твоето - и бледата кожа, бела како молња, како блиц, белина што не може да се постигне на дневна светлина - колку почнав да го мразам тоа бледило, толку студено покрај цветот на твојата кожа.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Илјади години тој таму стоел, векови леел дожд; векови цели јачеле бури, сечеле молњи, со силен огнен нож.
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Силно грмат молњи, а од утробата еруптира.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
