нарачка (ж.)
Тој ја подели нарачката на стариот на два дела, и му дозволи да се извлече уште овој пат.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Бевме сигурни дека хотелскиот портир воочи дека нарачката за такси ја прими од самиот Јупитер и Јунона.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Сепак ако се одзве кога ќе ја повикаш И ако ја прифати поканата за заедничка вечера Отвори го пликот пред да ја кажеш нарачката Познат е големиот број невалидно изведени договори И лажни тестаменти Постојано мислиш: близу сум до среќата А сомнението ти шепоти: далеку си.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Договорен систем за означување на локацијата на нарачката и на одговорноста за нејзино плаќање - каде треба да се однесе чоколадото, и кој треба на крај да ги изброи парите.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
Дури и му ветил дека нема да му ја заборави оваа услуга, ако ја изврши нарачката онака како што тој бара.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Покрај приближнава мерка што ја доби, уште што му е потребно на декоратерот за да ја прими нарачка и да почне да кове?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Замисли - тие немаат ни национален идентитет, а богами ни национална македонска валута, па на саксофонот си ги плаќаа нарачките со евра.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Тој раскажуваше, ние црвенеевме, а Берта Ауербах сигурно веќе имаше решено уште таа вечер да му каже на овој млад човек дека ја откажува нарачката за семејните портрети.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Ептен се сочувани, тукуречи нови,светнати, а за тебе и за стајлингот твој како по нарачка се правени.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Спотот беше направен толку сугестивно што поголемиот дел од гледачите мошне се заинтересирале дали нарачката ќе се направи или не.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Бидејќи беше добар мајстор, имаше нарачки од секаде: и од селата и од градот: правеше ќошиња за куќи, лакови за прозорци и врати, скали, корита за чешми, столбови за цркви и камбанарии, плочи за споменици и гробови, воденички камења и сѐ што ќе му се нарачаше.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Текстот е пишуван по нарачка на српскиот режисер Младен Матриќ.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Додека друштвото на подиумот играше, келнерот ја сервираше нарачката.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Тој таа вечер раскажуваше бесрамни нешта, кои се премолчуваа во секој дом и во секое друштво кое не припаѓаше на самото дно на општеството; дури и кога пријателите на Берта се обидуваа барем малку да го насочат разговорот на друга страна, па го прашуваа за тоа каде ги направил првите слики по нарачка, тој зборуваше како на петнаесет години во некоја јавна куќа насликал неколку актови на ѕидовите, а потоа раскажуваше што сѐ правел таму освен што сликал; го распрашуваа кого портретирал изминатите години, а тој ги набројуваше портретите на сопругите на месарите, банкарите, докторите и професорите, и помалку зборуваше за портретите, а повеќе за тоа што сѐ правел со портретираните.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Во следните две минути молчиме, додека „Kcosking“ се заменува со „Green, green grass of home“, за која, претпоставувам, пуштил нарачка некој од келнерите или можеби рецепционерот.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Кате беше поодмерена: штом дојде нарачката, таа ја зеде чашата на Боге и му ја отпи пената од пивото; поправо, му ја исшмрка, ама сосема тивко, и му ја врати чашата, исто така сосема природно.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Ја испи чашата вода, што таа му ја донесе кога дојде да ја прими нарачката, и сега беше жеден за кафе.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Тогаш нарачката би добила на индивидуалност, а столчињата би станале поеманципирани.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
Арно ама, нарачката треба да се сними комплетно, од почеток до крај, заедно со целото оро, кое ороводачот, личниот шофер, го „танцаше“ и го виеше на широко околу цела сала и, бидејќи три - четирипати некој друг си зафаќаше мало кратко оро, музиката престануваше и, заедно со текстуалната порака читана на глас на микрофон, повторно се снимаше од почеток.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Додека да поземат здив, Ване во очекување а Геро во ликување, келнерот ја донесе нарачката: пред Ване ја стави чашата пиво без крагна, а пред Геро кригла пиво и чашка.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
