одмине (св.)
Денот е одминат, ама снегот уште ни држи светлина.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И сѐ така: не обраќајќи внимание на никого и ништо, загледан вземи ќе се покаже и ќе одмине...
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Трепкањата на рецките на плочникот под неговите нозе одминуваа незабележано и понесувајќи го.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Но не ќе се врати човекот чие одминување го најавуваше свирежот на возот...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Стариот веќе беше доста одминат кога братучедите решија да се погледнат под веѓи.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Замина да ја досее пченицата на која веќе ѝ одминуваше времето.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Месечината одмина дел од својот пат по небото.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Со неа ќе ја откријам лирата со која Ахилес им пееше на своите војници; со неа просторите ќе ги заробам во време и како граница меѓу столетијата ќе ја оставам својата надеж во која – сѐ понатаму ќе се пресоздава и множи; со неа јас ќе одминувам и ќе се враќам во ѕвездите; необјаснивите знаци на луњите и на пустошот, низ надежта ќе ги пресоздадам во тајнопис кој како жесток призив: мртвите ќе ги гледа живи – живите мртви а татковината во мртвите ќе чита свое спасоносно писмо. ***
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Сака уште да рече Можеше да се случи секој од нас да биде убиен, но се премислува: Само стрика Анѓела не го одмина кутриот, вели.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Пролетниот повеј што иде од морето му ја мрешка косата, му ја полни пазувата преку распетланата кошула со пријатен скокот, фиука во ушите и одминува во правец на градот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Изгледа дедо Ѓорѓи ме одминал не ме видел.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Налактени и со брадите втиснати во вкрстените дланки, замислени скитаат и дали сега, совладани со молкот, одново во мислите ги обновуваат изодените патеки, дали го одмотуваат клопчето на својата младост одмината во времето – невреме што се истркала низ големата удолница на чие дно се разбија и запустија големите надежи?
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Тие што не воскреснуваат гледаат под прозорците како одминува историјата И како догорува уште од пред три века некоја запалена свеќа И како расцутува сѐ со горчините на вјеки веков.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
И во времето што одмина од ланската година кога ѝ ги собраа трите чеда и им нарамија пушки, таа дури сега, за првпат, се опушти, и олесна и единствена желба ѝ е овој миг да потрае, да се одолжи во денови и да се развлече во години.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
И така, како што одминуваа годините на мојот живот, Мајка ми беше сѐ поблиску, сѐ до миговите кога средбата со неа се преточи во оваа книга.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Влегоа под оревот Трајанов и веќе го одминуваа кога одеднаш се стаписаа на место.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Не ја одминавме во муабетот и млечната криза (тогаш мене ми пролета низ глава прашањето од што ќе се прават млечни чоколада ако кризата потрае подолго и баш тогаш ти се откри на левото рамо прерамката, боја чоколадна), скршивме и по некој лаф за здравјето и доброто расположение на нашите заеднички пријатели.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
И нашиот живот нѐ одмина, вели. 50.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Откако ќе го одминевме Театарот, стапувавме во тогашното Еврејско маало и ќе се најдевме на подножјето на блискиот рид, пред нас неочекувано се извишуваше ребресто исечената глинеста утроба на ридот во која времето длабеше низ помеките делови, особено по големите дождови и поплавите на реката, па создаваше длабоки, кривулести пештери, од кои беа изградени сегашните скривалишта за заштита од бомбардирањата и другите напади врз градот...
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Бурите доаѓаат и одминуваат. Зарем така не било и со потопот?
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
