отима (несв.)
Фронтот постојано се менува: напаѓаме и се повлекуваме, по неколку пати за едно исто дрво се отимаме.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Тоа ги потпрело нозете и ми ја врти главата, се отима.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И јас сакам да играм надвор, вели и се отима, си ги кине аливцата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Потоа ги сплеткаа корењата и почнаа да си ги отимаат едно на друго хранителните сокови.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Сѐ ни се зема, сѐ ни се отима.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Седнаа на една клупа, сенките се нишаа по нив како да беа на гранка, од далечината се отимаше писок на задоцнет воз.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
На стариот Караман оваа детска палавштина не му се допадна, па почна да ‘ржи, да се отима, додека Стрела, која беше летошно кутре, ја прифати оваа детска лудорија како знак на највисоко внимание .
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
еднаш, за една иста коска се фатиле со едно куче и се наттргуваат, си ја отимаат коската, се дават, крв им тече од ноктите и од забите, на Стевана, ко вода му се нишаат забите, не знам кај беше ова и не знам кога беше, јас мислев во цвеќе ќе ја најдеме Македонија, а таа во казан клаена и сите ѓаволи играат околу неа, ќе ја посееш жито, а кукавици ќе ти никнат и после не кладоа да вежбаме војнички работи, фронтот е како кај Бигла, а ние како кај Зајгазица во ливадите вежбаме: напред, назад, клекни, легни, а командирот, некој добар, Благоев го викаа.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Јас претам, се отимам, а едно крајче од стравот пак ми бега кај Горачинов.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Некои, завали, се отимаат, се бранат, се драскаат и изненадено гледаат во луѓето.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Овцата почна да клоца, да се отима, чувствувајќи дека ѝ се подметнува туѓо јагне, и избега на другиот крај од јаслите.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Но тоа е сега неважно. Во мигот, над нас, и по целиот предел, паѓа огнот, парки жар. Маската се отима, сака да бега.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Грчките пропагандисти одамна го трујат тамошниот народ и му ја убиваат душата; арнаутите им ги отимаат имотите на селаните, им ги палат куќите и ги убиваат; цинцарските анџии и чорбаџии, кои скоро секогаш биле грчко оружје, тој несреќен крај го имаат доведено во страшна положба; агентите на Милоша Милоевиќа - кои би требало да бидат апостоли на јужнославјанското единство и ангели-хранители на незаштитените и убиените, т.е. кои би требало да ги заштитуваат бугарската народност и бугарското име - проповедаат некакви назадни идеи, сеат раздор, создаваат поблеми и ги тераат своите браќа и сојузници да го изгубат и својот последен карактер и да се фрлат во прегратките на јужнославјанските непријатели.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Господе, па тоа не е тој, се отимаше кутрата.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
