поттурне (св.)
Војникот само нѐ поттурнува и вика: — Мјафт, мјафт, мшеле гојн!11 Во нужникот нѐ среќава жена: уште само очите и коските се на неа, нема сенка за повеќе.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Како да се поттурнати од улицата и тротоарите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Тој седеше покрај ѕидот и молчеше, поттурнуван од нечистите тела, премногу обземен од страв и од болката во стомакот за да може да се заинтересира за своето опкружување, но сепак забележувајќи ја изненадувачката разлика во однесувањето меѓу партиските затвореници и другите.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
од секаде ги бркаат домородците, а ако излезеш еднаш, враќање нема, си фрлил камен зад себе, оние што се инаетат ги клукаат со сол, а вода не им даваат, ги полнат со рицинус, со струја и со спици, со киселини и со куршуми, со гол газ на гол мраз им го бришат паметењето, да немаш родно место, да не спаѓаш никаде, склучува договори и со Бугарија и оттаму си ги зема Грците, а Македонците ги брка во Бугарија, секаде ги поттурнуваат, им ја истргуваат земјата од под нозете, на ненадејно ги фаќаат; жените велат: не ни чинат мажите затоа е вака, а никако не си и никако не е; секоја година нов ветер, нова вејавица,
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Тап удар на земјата врз кивурот. Тој симна капа, кротко поттурна старец кој стои пред него, се наведна, насобра шепа земја и ја фрли во гробот.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Ѝ помогнав да се качи на чунот. Сетне го поттурнав и тој се слизна по водата.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Не е важно, дали сме спремни за коренити промени, важно е дека ваквите промени мора да се поттурнат напред, да се движиме во тој правец!
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
На само 45 степени, плус уште толку покрај жарта што, се подразбира, сама мораш да ја одржуваш кршејќи ситни гранки дрва и да ги потурнуваш во огнот, кој веднаш ги лапа, а ти кршиш нови и спотинаш оган постојано.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Наталија ме поттурнува со лактите и вели: — Некој мора да си го собере јазикот оти крв ќе падне.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Само по една педа или по еден чепорок на ден го поттурнуваат, го помрднуваат, нагоре, кон Пелистер.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
лебот во водата и ќе го вртиме со устата за да можеш да го поттурниш со јазикот и одиме така - клан, клун, клан, клун, и душата си ја стегаме во носот, тука ти се дели од телото, тука ти се враќа назад, оти лепчето ти тежи ко плитар во мевот, а водата шмркни ја и измочај ја, во едно ќоше, наалкавме една цепнатинка во ќошето и - тука за да не смрди многу во вагонот, ама пак остануваше по нешто за да смрди, да те штипе за ноздринки и за очи и така преткаме ко глувци во сламата, се чешаме од болвите, ебати печалбата наша, ми жеже, вели Стеван Докуз, овдека вака, под гушата, и бара вода, ја тркала кофата, клоца низ вагонот, па ќе го удри некого, а ние ќе го фатиме Стевана в гуша, ќе се давиме, ќе го седнуваме,
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Полицаецот ми го поттурна под нос и нареди: - Читај го тоа што е подвлечено со црно мастило.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
а возот само си пуфка, си штрака на шините, и од тоа не се слуша многу нашето викање, грми, не чувме и кога грмнало небото и туку - удри еден дожд на вагонот, штрака, така, така, така, како да работи машина за шиење, ако си чул, ама кај ќе чуеш, кај нас се шие на рака, колва озгора дождот, и почна да претечува од тоа отворчето одозгора, почна да капе, да навева и ние се креваме замелушени, ги креваме главите, зинуваме со устите и чекаме водата да ни капе на јазикот, се поттурнуваме така подзинати нагоре, ко штркови во седело, а дождот си шие одозгора, си колва и нѐ понакрева, нѐ наживнува, ама после не се легнува во сламата, сламата се раскваси и сите болви наскокаа на нас, ни се пикаат под пазуви, под гуша, под ногавици, и боцкаат, дупат, ти ја пијат крвта, тоа што останало од крвта, колку едно песочно браздиче, и така паткаме, два дена и две ноќи паткаме, а може помалку, не знам...
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Човекот не закажува па со часови чекаш додека „ординира“ во истата соба, па ги гледаш туѓите проблеми и ти е срам дека си дошол малку волја да „купиш“, за да те поттурне.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
— Ова ти е мајка, вели жената, ај сега оди кај мама, му вели и го поттурнува кон мене.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Лесно поттурна дабова порта, влезе во дворот.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Се испењаме така, молченката, се поттурнуваме со врвот од прстите, се зачекуваме со лактите, се драскаме.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А сега, таа занурка во морето (спуштајќи ја главата надолу, поттурнувајќи се со нозете, кои забелеа над површината) и се вовлече во длабочината.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Ме поттурнуваат поваму, потаму: од една дупка во друга.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се поткреваме на прсти, ги тегнеме вратовите, се поттурнуваме.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
