поштар (м.)
Поштарот држеше голем пакет в раце.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Поштарот се снебива. - Земи, облажи се. И водата ни е многу убава, од нашиот бунар.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Остани да ручаме, да видиш каков комат направи Садие, го задржува жената поштарот.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Е, после ќе те одерат така добро што и твоите внуци ќе им плаќаат оштета на внуците на поштарот.
„Тибам штркот“
од Зоран Спасов Sоф
(2008)
На надворешната врата го сретнав поштарот кој ја имаше во едната рака одделено нашата дневна пошта.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
На негово име поштарот донесе едно пакетче.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Откако помина поштарот, некаде кој единаесет часот претпладне, кога селската продавница вообичаено е затворена и пред неа нема никого, авторот пак дојде тука да поседи сам на талпата спружена за клупа пред продавницата.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Ни кога патувам за Истанбул не ги редам еврата и доларите, ама ги носам блиску до срцето во ранец префрлен како поштарска торбичка преку рамо и никогаш, ама никогаш не се делам од него.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Тешка меланхолија пак го обзема поштарот.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Десно до машината го забележав големиот плик што ми го донесе утрото поштарот.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Поштарот не почука веднаш, постоја пред големата порта засводена со четвртасти подеднакви по димензии блокови делкан песочански камен.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Поштарот и инкасантите, пратките му ги оставаа протнати под врата.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Надвор поштарот одеше од едниот до другиот влез и прашуваше за некоја си Чана, а таа токму тогаш влегуваше во црната уста на влезот и грабнувајќи му го од раце одвај пропелтечи дека таа е Чана и дека ова писмо го чека со денови.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Пиши ми побрзо. Поштарот доаѓа трипати неделно и не ѕвони, како во оној филм што сме го гледале, туку свирнува на труба.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Поштарот ја симна капата.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
„На жената од над амбисот мислиш?” праша мајка ми додека седнуваше да се потпише во бележникот на поштарот за примените пари.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Бевме скоро заборавиле на овој човек кога еден ден пристигна поштар и донесе неколку списанија на наши и туѓи јазици.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Ѕидниот часовник – Предел во кој да ги распознаеш сите божји состојки од кои растат децата и цветовите; Поштарот кој среде летен дожд тропа на вратата и го довикува твоето име; ветровите што го менуваат правецот на корабите; воин од кој е останата само бројка врежана на неговиот череп; иницијали на ѕверови престорени во болки и во гранчиња; калуѓери што се движат по работ на морето и бараат пусти земји за молитви и мир; Елена на топлата постела на првата вечер; потомства што ќе ги остават своите ребра покрај ребрата на своите татковци; записот оставен врз плочата над нас.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Го донесе една страчка, која беше, долгогодишен поштар во овој крај и разнесуваше пошта и вести.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Поштарот не верува дека сум мртов, а мене ми е здодевно да го одведам до гробиштата, парцела икс, алеја три, и да му ја покажам белата плоча со име и година - Никола Боткин, 1948.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
