превод (м.)
Оттука, не постои ултимативен превод, не постои ултимативна поема или новела, и секоја проценка може да биде дадена само со земање предвид на самиот процес на креирањето и на неговата функција во даден контекст.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Оттука произлегува и двосмисленоста со која преводите се оценуваат во дваесеттиот век.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
И, иако втората позиција има јасно оправдување, потврда - на крајот, битно е едно дело да биде разбирливо, драмата да може да се игра, а поемата да се чита - арогантниот став на критичарите со кој тие оценуваат дали еден превод е добар или не, од чисто монолингвистичка позиција, повторно укажува на неблагодарното место што го зазема преводот vis-a-vis метатекстот (дело изведено од, или што содржи, веќе постоечки текст), каков што е и литературниот критицизам, сам по себе.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Критичарите, пак од друга страна, често вршат проценка на преводот од едниот или другиот аспект на две ограничени гледишта: од тесните погледи кон верноста на преводот (оценка којашто може да биде направена само во случај критичарот да ги познава двата јазика) или од точка на третирање на текстот на ЈЦ како дело на нивниот сопствен јазик.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Демократијата се смета за општествено уредување, а епистемолошки потекнува од двата латински термина демос и кратеин, што во буквален превод би значело владеење на народот.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
По масата имаше расфрлани весници со потцртани изјави на политичари, до кои неговиот пријател имаше начкртано превод на англиски.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Деновите минуваа. Преводите на написите за билките излегуваа во секој број.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
2. Ако ова дрво овде е багрем, тогаш куќичката за птици е закачена за моето десно рамо, поилото за пчели се држи за сламка а ти си со Девојчето од другата средина, не ти се допаѓа преводот и ги фрлаш презреаните сливи кон косовата прегласнот.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Обемен е бројот на неговите преводи, главно од англиски јазик.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Завештанието што го остави деветнаесеттиот век значеше и голем дел од времето што студиите за превод на англиски јазик го посветија на проблемот за соодветен термин кој би го дефинирал самиот процес на преведувањето.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Ме обзеде силна возбуда кога крај сликата беше објавен фрагмент од романот Времето на козите (Il tempo delle capre), објавен на италијански јазик во превод и со поговор на професорката на Неаполскиот универзитет Марина Џавери.
„Потрага по Елен Лејбовиц“
од Луан Старова
(2008)
Можеби и намера да се побара од книгоиздателството и некој превод?
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Минало време и тој се изгубил
во преводот на имињата
на местата, на луѓето
на верите и на светилата.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Доволно сум во здравтвото за да знам дека тоа во превод значи ...вашата мајка почина... ама не сакав да верувам во тоа.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Гараж–сеил – у превод ”бувљак пред шупа”. Се организира со цел да се отарасиш од ствари што не ти требаат или не ѝ се свиѓаат на жена ти.
„Тибам штркот“
од Зоран Спасов Sоф
(2008)
VIII Живеејќи со години во далните источни предели, бев постојано соочен со почестото верување на луѓето во фаталноста, во судбината, во зборот мактуб (беше пишано, во слободен превод), што го слушав постојано, во различни конотации, во зависност од настаните со кои се соочуваа луѓето, судрени со тешкотиите кои им ги донесуваше животот пред вратите на пустината.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Четириесет и две години откако под портретот на Мона Лиза го напиша овој криптограм, тој објасни дека слободниот превод (на овие пет букви) може да биде „доле има некаков оган”.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Името Рајчани по сѐ судејќи, во превод значи населеници на рајот или мештани на рајот – луѓе кои заслужуваат да го видат рајот!
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Ми дадоа аванс, за преводите, тоа се неколку мои плати.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Меѓутоа тој посочува пат што кај нас не беше возможен: усното творештво, подложно на профаните елементи, лесно го асимилираше и новиот книжевен материјал од преводите за тој, дури потоа, да повлијае, веќе еднаш асимилиран, врз новата пишувана литература.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
