прегризе (св.)
Секој прегризан бут и секое распарано уво е секоја капка крвава пена од пијаните челусти.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Со заби ја прегриза папочната врвца, со влажна крпа ја изми, се испра сама и дури потоа повика некој да дојди.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Како не си го прекасав јазикот, кога уста отворив. Како не си го прегризав.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Конечно, што значи да се каже дека животот истекува кога нашата мачка го прегризува оклопот внесувајќи метеж во мекото ткиво?
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Помислуваше: да си ги прегризе вените на рацете. Тоа би било добро.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- Ќе те викне, велам, и се штипнувам одзади, си го прегризувам јазикот. Господ да не чуе.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Јас офкам, си ги прегризувам вилиците, да не чуе Јон, да не чуе никој.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Глигор будно ги следеше како гаснат шумовите и потоа се вовлекуваше под одарот на Арсо и со упорност на кртица ја прегризуваше пречката што го држеше апсанџискиот свет откинат од онаа слободна широчина во којашто луѓето ја заплеткале својата судбина во нечии мрежи и ги кинат полни со верба дека има избавување и дека сето тоа е можно да се постигне. Да се излезе од овие ѕидишта.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
„Загарка, велиш. Слатко ќе и ги прегризам вратните жили. Со сила на рис ...
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
— Нема бегање, велам, прегризи си го јазикот!
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
СЛИКА: ДЕДО МУ АВРАМ Ковчесто лице со испакнати јаболкца, изразито четвртаста вилица, поврзана со горната со еластични мускули, чиниш како отпосле да е додадена, така што при џваќањето му се спушта подолу од вообичаено, но тоа не се забележува од густата брада; забите прошарани со по некој златен заб, како што ги топел прстените и ги преселувал на нив; со нив прегризува сѐ што ќе му притреба: нокт, конец, или да отреши јазол; кога луѓето ќе му заблазнеа на златниот блесок на забите, ќе им речеше: „Кога по смртта ништо не ќе остане од мене, по нив ќе ме препознаете...“
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Но, оние требало да си ги прегризат своите јазици за да можеле да измолчат.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Ќе ја лапне, си помисли Цивко, и во мигот со сите сили се стрча и му ја прегриза опашката на Мачорот.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
И веднаш ги прегриза усните, затоа што сакаше да молчи за својот очај.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
