растурен (прид.)
Врз растурените ѕидишта на сенките Во боја на портокал Летот длаби крај.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Како оној ден кога заборавив да ги отстранам трагите од моето истражување, па ја оставив средната фиока на брат ми растурена.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Ги гледа тенките фигури на келнерите како бргу потрчуваат меѓу тркалезните црвени глави, растурени по масите.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Со растурен вриеж на желби во главата, куклата го прегрна момчето на кое почнале да му растат нови мустаќи, брада.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Па се оддалечи одејќи назачки и губејќи се во тревата, додека во погледот му остана на студентката со растурените скрипти околу голите колена туку девојчето со црвени корделки на русите плетенки и кусото ѕвонесто здолниште во сите бои на божилакот.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
јас сум до тебе, ми вели тој, јас цело време стојам до тебе, ми вели, ами оти не ме браниш од галебиве, му велам, нема со што, ми вели Горачинов, гледаш дека ми се зафатени рацеве, и после како да сме гувееле пред сонцето паднато во водата, се наведнуваме небаре пред свекор, пред свекрва, што се вели, а водата светка, си потфрла тркалца од бела пена, како ситни пари да сум пуштила, да сум фрлила во водата и парите ги собираат плипот деца, а после не биле деца, туку јато риби, изрипуваат нагоре, им светнуваат белите мешиња над водата и тогаш од бродот ми паѓа Горачинов, се провира и ми се губи ко јагула меѓу рибите, јас викам по него, но гласот нерастурен ми се враќа назад; се враќам и јас од сонот,
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Остани во растурените крошни, од полноќната тишина, остани да ги негуваш, моите ретардирани пориви од болката по тебе...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
На масата пред мене, заради ваквите цртежи исцртувани во часовите на немоќ за јасна мисла и точен збор, се собираа купишта листови и сето тоа подоцна ми создаваше дразба, некој вид иритација, а на целата соба тие чкртаници ѝ даваа изглед на растуреност.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Црни растурени, свилени коси ме галат по колковите...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Потомците на блиската роднина заминаа по растурената втајфеност, без да се осврнат на моите пијани и плеткави довикувања.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Се биеја неколку деноноќија и исчезнаа. Оставија неколку искршени овошки, отскриени плевни, растурени сламени покриви.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Низ растурени крошни од зрело класје, штурецот мелозвучно од утро до вечер пее, ли пее уморно селанецот, клас по клас житото си жнее...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Коските на долапот растурени како стари гробишта лежат измешани со сенката на оној што некогаш ги створи ги нема бисерите ѕвездени во водите да тежат ни утрото по класјето и ридјето да гори.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Го испив кафето над растурените хартии и книги, ја испушив цигарата, го сетив она забрзано удирање на срцето и, што сега?
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Заспав можеби, бев пијан од љубовна магија Го слушам шепотот на срцето во нејзините широки гради, раскошни одаи од АН со згужвана постелнина ко растурени крошни.
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Со сета тежина паднав на левата нога врз растурените зрели цреши.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Денот го почнува леткајќи низ растурените крошни од зрело класје... на секоја станица љубов и топлина дели... Љубов искрена и топла...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Крцка полугнила селска кола, немирно, шишкаво детенце треби боцки од опаш на сонлив пес, мавтаат гранки зад некоја растурена ограда.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
А на пругата, што ќе видиш: купишта војнички казанчиња, матерки, порции, пушки без кундак, железни колци и ногалки од топови и шлемови и што не. Сето истурено, израстурено, сплескано.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Секогаш кога ќе му ги видеа прстите на решетката знаеја дека тој нив ги бара по растурените купчиња.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
