расцветан (прид.)
Маслинките расцветани како во некој далечен еп а уште подолу свеченоста на морето...
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Ко да летав на Марс чинам занесена не осеќав нежност во тоа патување сал болка која силно пече, боли гасне една младост, гасне едно тело чинам беше тој човекот од бајките оној кој долетуваше со белиот коњ и мирно дишевме во црвените јорговани се гушкавме со сочните треви кои мирисаа на сено расцветаните липи, каранфилите...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Гасне една младост, гасне едно тело. чинам беше тој човекот од бајките оној кој долетуваше со белиот коњ и мирно дишевме во црвените јорговани се гушкавме со сочните треви кои мирисаа на сено расцветаните липи, каранфилите. сочност, зеленило, шаренило буи...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
3. Воздухот е расцветан Звуци на запалени бои го опиваат полето И небото почнува да се доселува Во облик на ѕвезда во секој заоблен плог.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Чекаше самата да го одреди мигот кога расцветана ќе дозволи да ја скине.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Как што мрена риба барат место по д'лбоко, как што славеј, малка птица, седело си виет сред расцветени ми ружи в поле ил' градина, как што мајка силно љубит првата си рожба, так и младо љубит млада, искат мома јунак, младо момче-хубавелче, гиздаво си либе.
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Меѓутоа, на лаичката публика што не располагаше со такви сонди за да продре толку длабоко во историјата на уметноста, ѝ остануваше или со бегол па и презрив поглед да помине преку мачканиците на платната или да се препушти на начудувањето пред ѓаволското оро од богатство до експлозија на бои, во кои можеше да си замисли или препознае што сака: расцветан трн, изгниен чинар, скршена играчка, дел од човечки лик со око во уплав.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
А кога почна почесто да се огледува на огледалцето што го носеше во џебот и да забележува некои промени на лицето: мали влакненца израснати под носот и на врвот од брадата, мов и расцветани мозолчиња по лицето и кога почесто го вадеше чешлето да се чешла - сфати дека му стасало времето што неговите домашни толку нестрпливо го чекаа.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
По алеите расцветани разнобојни хризантеми.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Мириси на диви костени во зима, расцветани липи и багреми во пролет, гриз од најцрвените цреши и плав хоризонт во лето, златна боја и мирис на зачини во есен.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Во нив, си помислив, не треба да се најдат расцветаните овошки а за плодовите и да не станува збор.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
7.5 Остана вжарен белег од тој здив Расцветана рана на кожата однатре Како последен поздрав од Мајка Која никогаш веќе не ја видов.
„Век за самување“
од Веле Смилевски
(2012)
Тие може да бидат и делови кои се одделени стилски со точка: Тој, таа, децата, само обврски без одмор. – Над реката планина, над планината небо, небо до бесконечност. – Ниски цени за долги разговори и успешни договори.
„Правопис на македонскиот јазик“
од Институт за македонски јазик „Крсте Мисирков“ – Скопје
(2017)
Ги крева своите огромни раце, ги врти, ги гледа, лицето му е насмевнато, а очите расцветани.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Го корнат паркот... Унапот шири медна миризба. Силна. Продорна... Расцветани дрвја. Цвеќиња. Миризби... Пролет...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Кој видел расцветан односно насмеан роб.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Во зиг-заг го прекоси големиот плоштад. Се потпре на стеблото од еден расцветан багрем, пред домот на Народната армија.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
До тој расцветан лотос во мирната вода имаше уште еден.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Од двете страни на бетонската патека што води до влезната врата на двокатната куќа, во два редови - расцветани тренданфили.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Осумнаесет години немаше ден Рада да не помисли на расцветаниот лотос.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
