расцепува (несв.)
Таа ја нарушуваше и расцепуваше тешката монотонија напластена над сивите покриви и уште оддалеку ги мамеше погледите на минувачите.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
(Имаше и такви крикови: ти се чини дека ја расцепуваат темнината и придонесуваат да си замислиш некоја чудна звучна светлина).
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
И сѐ си одеше добро до оној ден кога во семејството на Профим, во неговата слога и љубов, не пукна нешто како кога одненадеж се расцепува небото и удира гром.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
И така, така, туку одеднаш нешто пукна: се расцепува, се кине, се дели од мене, а јас уште викам ,ура".
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Без скршнување, расцепувајќи ја целината на снегот во една права линија, самјакот ја имаше пренасечено долината, префрлувајќи се од шумата од едната страна на Белата Долина, кон шумата од другата страна, оставајќи ја по себе оваа длабока трага, во која можеа да се распознаат и стапалките на неговите копита, големи колку на јунче.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тие биле „сејачи на шовинизмот на ропската потчинетост, каде што младото поколение се труе и расцепува на бесно - непријателски шовинистички лагери... каде што се сее уважение кон оние котила на развратот, бескарактерноста и заблудата - Орта-ќои (Егзархијата - б.м.) и Фенер (Патријаршијата - б.м.)“; каде што се вдахнувало почит кон историските и филолошките „права“ на Бугарите, Грците, Србите и Романците; каде што се спроведувала љубов кон владата што не задушува и синовска преданост кон султанот „нашиот цар-татко“
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Го расцепуваше снегот напред, често пати и со гневни чекори, знаејќи постојано дека никогаш уште еднаш никој не ќе може да смисли за него такви луѓе, со кои би можел помалку да разговара, од оние двајца назад.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тоа како длабоко од него да навираше тишината, задржувана, спротивставувана во него со нејзините два пола на постоењето и непостоењето, на крајот оформена во рапав, јасен глас, во крик што јасно ја расцепуваше надворешната тишина.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
А снегот под неговите чекори како сам да се расцепуваше.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
