роза (ж.)
Кога во глобалистичката агенда не е предвидено Формирање на невладини организации Кои сесрдно ќе се борат за неотуѓивите права на кривите краставици И од нив да се прави салата на европските трпези Како што на пример на почетокот на дваесет и првиот век Имаше портокалови и други невладини организации Кои со каранфили и рози им го поплочуваа патот
„Сонот на коалата“
од Ристо Лазаров
(2009)
Конечно процвета и мирисниот лилјан опкружен од црвените рози на страста.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Ќе ѝ однесам една бела роза и ќе ја прочитам баладата за белата роза.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Земи ја розата, Цветот како исплетена боја - издлабена во здивот и плачот на дождот како висока градина - - изговорена на врвот од ѕвоното како последниот сон на ангелот воден по бездната на утрото.
„Чекајќи го ангелот“
од Милчо Мисоски
(1991)
Тоа страшно ќе ја задоволи, како да ѝ ја даруваш последната роза или ја водиш на бесплатно патување со времеплов.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Занемено, жмиркам, дремам Под мене тепих од ранки рози Мечтаам да видам уште едно сонце Два паралелни универзума во осмози Свет како нашиот, само посовршен И овој пејзаж, питорескен недовршен И овој в тревата на штурците шум И оваа роза со трн да ме боцне Ќе треба За да излезам од сопствената пародија За да излезам од сопствениот ум! 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“
од Марта Маркоска
(2009)
Се таи во најбуното на гората, во еден густеж од дренови дрвја и диви рози заплеткани во бршлен.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Рада ги зеде розите и ги стави во тегла испразнета од ајвар.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Заминуваш како спомен ми ја остави розата што уште срцето го боцка.
„Од дното на душата“
од Александра Велинова
(2012)
Шаторот во кампот во Емона да го накити со црвени рози.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Десното рамо ѝ беше истетовирано: Златно-жолтата крива сабја грубо ја сечеше црвената роза на два дела.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Пред да ја угаси ламбата и да се седне уморен во фотелјата, нежно го истури купчето пепел на дланката и тивко кажа еден збор. Розата се појави.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Сите, и старците, и бабите, и децата беа закитени со кивчиња од џунџуле и босилек, ги носеа на капите, на дартмите, во косите над десното уво, на облеката на градите, а чупите на главите носеа венчиња од малиново дрво и полски каранфили и во рацете црвени рози.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Веројатно мислејќи на бавчата со рози низ која шеташе мокар ветар и девојки во розови наметки.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
__________
17 Умберто Еко во Името на розата говори за таинствената мудрост поради којашто различни појави можат да се именуваат со слични зборови, а Божјите ствари да се означат со овоземски називи (1984, 271).
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Ти ли беше чудакот што ја смисли смртта на розата?
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
На пример, ми падна в очи дека Катерина не седеше во скутот на Мирко Бунде; беше расположена на софата; но навистина го беше навлекла на колковите спомнатото крпче од здолниште кое во најдобар случај можеше да прекрие само четириесетина сантиметри од оној предел помеѓу нејзините колена и делот на слабините од каде скапоценоста, нејзиното папоче, што не смееше толку лесно и неодговорно да се раздава на туѓите погледи, срамежливо наѕирнуваше како роза или како око.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Некој кој ќе ми ја подари розата од видот канцона, ќе ми ја даде емоцијата на операта од Моцарт.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Во розите крвари пролетта.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Имаше кратка бела кадрава коса и секогаш носеше еден ист фустан со жолти рози.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
