светило (ср.)
Минало време и тој се изгубил
во преводот на имињата
на местата, на луѓето
на верите и на светилата.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Ми се стори дека во темница останав јас, мрава црна, на црн мрамор, во најцрната ноќ, оти свеќата на отец Стефан Лествичникот светеше со светлина студена, како светилото ноќно на небото: светеше само толку колку да се каже оти не сме слепи, како окото негово помрачено од бело перде.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Кулата ќе свети како небеско светило, да не речам, како сонце, како ѕвезди, како месечина во дална далечина, во вишна височина.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Важна е дури и светлината под која словото е првобитно сочинето; слово сочинето под светилото ноќно не е истото слово ако се чита на светлина од светилото денско.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Филозофот вчера рече дека гласовите поважни се од зборот, и дека Господ од гласови, а не од зборови цели ги сотворил небото, земјата, светилата небесни, луѓето, билките и животните.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
И потем се сврте, ја зеде штичката од масата, дувна во својата свеќа на масата за препишување и ме остави мене само со светилото што отец Стефан го држеше во своја рака.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
9. Се гласи ноќната шума и попусто вика да запреш ти не слушаш ни каменот го гледаш ни повејот што јакне не слушаш те мами сал ноќта и тие светлината в сон што им иде дур попусто некој те вика и чекорот твој свиден ти не слушаш Час е неречената песна ѕвездите кога ги виши во штамата на светот и притаената мрака што сака под тие светила скришни да ти го згасне летот ти не слушаш Истрел ги собори ѕвездите Самотнику дали го чу И како да го чуеш во итањето во тоа итање убаво на усните со зборот што ги раскрева урнатините на ноќта и во заборав ја истава црната стија на биднината Радост на итањето твое по ранетите лисја по премалениот шум сал муграта твоја ја знае и истрелот само ја чу
„Елегии за тебе“
од Матеја Матевски
(2009)
Дали помисли и тој дека целата вселена е само една мрежа, творба на еден голем, вжарен пајак сонце што го викаме, светило денско, не сфаќајќи дека сме фатени во нешто што лесно се кине, најлесно на светот, во ткаенина што се распарува само со еден конец – вистинскиот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
