скакулец (м.)
Слегле тука штрковите и се изнајале арно со скакулците.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Во густините на подземниот чад се извеле од купови јајца срдити скакулци да ги мачат безбожниците сто педесет и пет дни; главите им биле душмански, со женски коси и со ѕверски заби и имале скорпионски опаши со отровни жила: луѓето ја барале смртта и не ја наоѓале, и сакале да умрат и смртта бегала од нив.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Близу до таа планина имало и едно поленце што било полно со скакулци од најголемите, - тамам за рана на штрковите.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Ни град полињата житородни ги беше фатил, ни рој од скакулци се вдал, ни султанот арачлии час предвреме им пратил да збира арач лут без жал.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Кога од Северна Африка директно во Црна Гора долета облак од скакулци.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Тројцата никаквеци купиле за златото секакви женски лаги, белегзии со модри каменчиња, морски полжави, шарени басми и прекуморски скакулци во шеќер.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Ами лели им завидоа орлите, оти јадат штрковите скакулци, и од збор на збор се капаштисаа да се бијат едни други.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Во секојдневните претпладневни звуци што го огласуваат животот во планината: црцорот на штурците и скакулците, брмчењето на пчелите и мувите, повременото шепотење на кориите низ кои мрзеливо се провлекуваше утринското свежо ветре, ѕвонежот на невидливите стада, - Бојан насети и брчење на автомобил.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Над земјата, усвитена тишина, прошарена со стружење од жегалци и плипот од скакулци.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Сиот вилает, сиот Балкан, станувал сѐ повеќе прогонета волчица скучна од сомневања дури и кон својот род и пород, бил скаменето животно со душа благословувана само од пеколот - се раѓа на камен, живее на камен, ги лекува раните на камен да биде еднаш живот или вечна смрт; лежат кратовските кули на беговите врз прастар вулкански кратер и лежи на ист таков кратер Лесново со својот манастир, истината лава се купите и излеаноста над Мрежичко под Кожув, над Добро Поле под сенката на кајмакчаланските облаци и на Стара Чука кај Стојаково во Гевгелиско, во преспанските води се огледува со тага варовитата Галичица, Крушово е камен на камен; бегале пред исламски зулуми Мијаците од Дебар, оние од Река и Власите од подалеку и кревале своја крепост, се криеле во ниски врби на смирени варовници и по прнари Брсјаците, но и едните и другите, и исто толку и многу повеќе господарите, ги секле шумите, се градело, се горело, им се носел лисник на козите, потоа од планините се урнувале порои скрка и ги покривале неговите житници, на тој лом да се множат жолтогрлени гуштери и црни скакулци со тешки утроби - се шират степски и пустински површини, земјата уште само со прнар се закитува.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Ги видовме помориите и сушите, чумите и болештините, пожарите и скакулците.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Зашто скакулците ги јаделе и не ги дојадувале, и ги оставале да живеат со малку месо на коските и непрекинато да ја слушаат ангелската труба.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
А пред да помине голема војска, вели, излегуваат многу жаби, гасеници и скакулци.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
На калдрмата лежи мртов скакулец, со игла закачен за дрвце.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Таков е примерот со рибата лосос и со јагулата кои по мрестењето умираат; па и трутот кој со свадбениот лет умира, како и многу други видови скакулци и пајаци кои по оплодувањето угинуваат.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Прошетал по сето Коњарско поле и слегол дури на Врбјанско, крај блатото, та си се најал жаби, кауѓерици, скакулци и гуштерици.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Еве и сега како скакулци се нафрлија да пустат земји.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Јас го вадам „скакулецот“ и отсекувам едно големо парче од газот, таа дигна врева, како божем за тоа сум ѝ дал малку пари, а јас ѝ го растурам мозокот. Тогаш ја фукам од чисто зезање”.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Ги барав пајаците и им давав засолниште; изигрував домаќин за црвите од сите видови; великодушно се однесував спрема зелените скакулци и лисните вошки, мравките и разноразните ларви; клукав неколку вида болви; негував штурци; им наоѓав засолниште на пчелите; ги преместував хемикалиите на мојот маж за да бидат подалеку од штурците, комарците, молците и мувите. Маргина 35 119
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Со Ангелета многу се изнамачив. Беше во жетвата, жниевме ’рж, време осилаво и усвитено, земјата пука. Скакулци бегаат пред српот, а ние жниеме со Јона.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
