сјаи (несв.)
Веѓите му беа споени над долгиот орелски нос, а под нив живо му сјаеа црните очи, две длабоко всадени јагленчиња над неговите издадени јаболчници.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Жена, е од медитерански тип, меѓу триесет и петтата и четириесеттата година. лице со вовлечени темни очи, извиени веѓи, со кадрава црна коса, што мокра од снегот, се сјаи под сонцето на сијалицата.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Луција се појави точно пред полноќ. Беше облечена во црвено здолниште со бели цветови и лесна кошула; косата ѝ беше собрана во опашка и очите ѝ сјаеа на еден особен начин.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
