тапа (ж.)
Откај бунарот веќе се слушаа тапите удари на копачот.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Детето ја чувствува тапата, влажна муцка врз својата тупаница и уште повеќе се обеспокојува.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тој би требал да биде прогласен за тапа на годината, а не јас!
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Косата му беше мошне светла, лицето природно румено, а кожата огрубена од остриот сапун, тапите жилети и од студот на зимата која штотуку заврши.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Шаторот се затвораше со патент широк како офицерски ширит, од врвот до прагот, а тука се заклучуваше со катанец, чиј клуч го држеше Геро како најстар во екипата, но не во малото џепче кај ситните пари туку на синџирче заедно со ножето за отворање конзерви и отнување тапи.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Го отвори шишето шампањско според автентичниот ритуал, се слушна малата експлозија, тапата невидливо одлета, а пенливото вино претечуваше од трите чаши.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
И, да не заборавам, џебно ноже, не чакија или кама, ами ноже на склопување, со отворач за конзерви и сврдел за тапи од шишиња.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Генералот не чекаше: со тапата страна од ножот на кожата го означи местото каде што ќе се сече.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
На Рада ѝ се симна карпа од градите. Конечно ја проголта грутката која долго ѝ стоеше како тапа во грлото.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Прашањето постојано, како тапа што во никој случај не попушта да потоне во водата, испливуваше на површината, сѐ поубедливо покажувајќи ја својата непокорност на волјата на човекот, па макар тој да е и самиот Ајнштајн.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
А кога ќе ја отнеше тапата од шишето, таа пукаше како ќорфишек од берданка - шишето завиткано во стари весници, стуткана мукава или, сплетено ако е поголемко, во ѓолско лико, а тапата не од плута како што беа граничните пловки на езерото туку од исушена кочанка што излегува од устињето насилно, со офкање.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
ФЕЗЛИЕВ: Ви благодарам. (Заборавајќи на Неда, ја вади камата и со остриот врв се обидува да ја истера тапата.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Делото претставува засенчени или замаглени слики на тркало од велосипед, закачалка за шешири од 1917, и еден унмаде redymade, одвртувач на тапи.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
На неколку чекори од неистинатиот Јане Крстин друг, Пеце Дановски, удрил со крваво чело во камен и останал неподвижен; бил до тој миг незабележлив, малостав, помирен со сѐ што се случувало и што ќе се случува низ векови; сега сите што биле близу до него виделе дека само со тапите прсти минува по земјата - умира и сепак бара потпир да се исправи, да го побара убиецот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Тапите не тонат. Плутаат. Знаеше, нели?!
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)
Татарот уште само ги слушнал тапите удари на коњскиот галоп и преплашеното пркнување на некоја ноќна птица од стеблакот на црковната липа или бука или питом костен.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Ја извади тапата од шишето, се распули наоколу и брзо го пласна бензинот во камионот.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Кога ќе види дека тапата не се вади, удира со грлото од шишето од масата, го крши, тура и со долги голтки, жедно пие.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Тој кадравко беше неуморен во играњето, трчаше по децата, лаеше со танок глас и ја туркаше тапата муцка во нив лижејќи им ги рацете и искажувајќи го своето другарство на свој начин.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
