терач (м.)
Сигурно се нашла меѓу терачите и ловџиите и некако побегнала да се засолни кај нас.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Останаа уште триесет и четири запреги, без бегалецот со обетка - еден терач помалку од таа бројка.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Едно затоа што ако направат нашите беља сега кога валијата е тука, тој може да си рече оти тоа е и против него, а второ, уште полошо ќе направат ако бегот ги побара терачите а селото да нема да ги даде.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Меѓутоа терачите на двоколки, презафатени со самите себе и со своите претпоставки, не го забележувале.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Можело да се поверува дека сака да види нешто во далечина, двоколките поставени една зад друга и терачите на тие двоколки или нешто друго, село или селце кон кое го водел патот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Стасаа и кучињата и терачите, и продолжија сите заедно да се пробиваат низ честакот следејќи ги трагите и крвта што ја оставаше мечката.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Предводникот на другата група одел попретпазливо. Сакал нечујно да дојде до работ на шумата и потоа да ги постави луѓето во широка линија - првиот Онисифор и неговите луѓе биле терачи што ја преплашуваат дивината, вториот ловел без возбуда и пресметано можел да демне во заседа.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Озгора, низ нивјето под манастирот, наидоа терачите.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Гледајќи ја крвта, кучињата сѐ посилно лаеја, а терачите сѐ повозбено одеа по нив.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Кога наближија и терачите каде што лаеја кучињата и почнаа поначесто да пукаат и да викаат, мечката го напушти леглото и зафати да се пробива низ честакот кршејќи гранчиња при трчањето.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Ги осети оздола кучињата и терачите, скршна настрана, излезе од трапот и зафати накосо да бега.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
7 Недалеку стоел со чело потпрен на карпа најмладиот меѓу нив, шеснаесетгодишниот Лозан Перуника, сирак и терач на туѓа запрега. Плачел.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
