тромеѓа (ж.)
Првиот, што можам и денес да го распознаам и за кој по нешто и знам (иако го пресретнав уште таму, на вратата од почетното распознавање на животните знаци), беше оној: дека сум најдена под високиот брест на тромеѓето помеѓу Моинци, Зрново и Подлог.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Зошто го велам ова? Токму затоа зашто таа тромеѓа воопшто не постои.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Границата на античка Македонија се протегала на север од хеленската покраина Тесалија при што етничката и јазичната граница била реката Пенча (Пенеиос), планините Олимп на југоисток и Пинд на југозапад, односно на тромеѓата со Епир и Тесалија.
„Џебна историја на македонскиот народ“
од Група автори
(2009)
На сончевата тромеѓа искрснува
еден човек, лав и осуетен бог.
Вртеж. Вртолун. Вртимушка. Вода, бездна, стапало, сепак.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
